Vén de:
Tardei en pouquiño de máis en traer a derradeira parte deste especial, pero non conseguín facelo antes. Se xa no primeiro post me preguntaba se as crónicas deste tipo de eventos espertan un mínimo interese imaxinade agardar que alguén se poida preocupar polo que teño que contar de concertos que foron hai case un mes. Con todo, precisamente a última xornada deste Primavera foi -agora xa con perspectiva- a que máis desfrutei e a que máis pouso deixou en min, así que pecho capítulo cun repaso dun día que, malia que pasaron xa varias semanas, teño moi vívido na miña cabeza.
Sábado 1 de xuño: Have you ever seen the rain at Parc del Fòrum?
Que o sábado ía ser un día de emocións fortes quedoume claro cando, nada máis abrir os ollos despois de deitarme xa de día a xornada anterior, me entrou unha notificación no móbil ca seguinte mensaxe: set sorpresa de PARTYGIRL (as festas de electrónica que monta Charli XCX con xente de PC Music coma A.G. Cook) no centro de Barcelona. Empezaba en menos dunha hora e eu estaba na outra punta da cidade, así que tiven que desistir e, polo que me contaron xente que foi e os vídeos que vin en redes, foi dos momentos grandes da fin de semana. Son en realidade eventos deste estilo os que fan especial a cita do Primavera en Barcelona e pagan o esforzo de non conformarse con ir ata Porto, basicamente porque (xa o comentei en boa medida no post anterior a conta da implicación de grupos como Yo La Tengo, os cameos en concertos ou os directos sorpresa), aparte do esperado, que xa é abondo, sempre acaban xurdindo sorpresas deste estilo.
Comenteino no seu día, pero tal e como o venres era ben frouxo o cartel do sábado desta edición do Primavera paréceme dos mellores e máis completos dos anos que levo indo -dende 2018-, máis se cabe pola capacidade para artellalo en base ao eixo temático de “Girls to the Front” para honrar a presenza das Bikini Kill e ofrecer unha xornada con unicamente mulleres como cabezas de cartaz.
Revelada a posteriori, a disposición dos horarios parecíame unha masacre (houbo dous triples solapes MOI duros consecutivos: Mitski-American Football-Bikini Kill e Romy-SZA-Mandy, Indiana), pero nun principio tiña entradas para os concertos en sala do domingo e conseguira facelos tolerables. Tampouco me saíu ben. Por motivos alleos á miña vontade tiven que pillar un avión de volta máis cedo e quedei sen o día extra de festival para saldar contas pendentes, así que pintaban movidas a tarde máis a noite.
Sen unha idea clara do que ía ver e co corpo baldado presenteime a media tarde no Fòrum para ver a The Lemon Twigs en Mordor. Cheguei a mencionalos moi de pasada por aquí cando presentaron o adianto do disco novo, pero resulta que fun caendo dentrísimo dese power pop descaradamente retro e vintage. Son algo nepobabies e non disimulan en absoluto as súas influencias (acaban os concertos cunha versión de ‘Good Vibrations’), pero son efectivos e súper divertidos. Cancións que saben aos anos 60. Que por un momento soan aos Stones, que na seguinte mutan cara Jeff Beck ou os Beach Boys. Referentes familiares para todos, pero que non se fan grandes para un grupo que fabrica cancións fabulosas nese molde atemporal coma ‘My Golden Years’ ou ‘How Can I Love Her More?’.
Vinlles algo máis de media hora e estaba a ser espléndido, aparte cunha temperatura agradable -algo se estaba a cocer para despois- que non facía incómodo estar en plena explanada. Con todo, deixeinos antes do final porque tiña unha cita co mítin do Sinn Féin no Auditori: é dicir, o concerto de Lankum. De novo a liturxia -e a pateada- do día anterior para entrar nun recinto que tardei en descubrir, pero ao que xa lle gardo cariño despois do visto alí entre Jessica Pratt e o cuarteto irlandés.
Cunha bandeira palestina acaparando protagonismo no centro do escenario e consignas políticas a mazo entre canción e canción (caeron varios “Fuck the Brits!” -merecidos-, alegatos a favor da emigración, condenas ás guerras e ao imperialismo, etc.) a posta en escena prometía. E o espectáculo quedou á altura. Descubrín a existencia do grupo nas listas de finais do ano pasado, nas que se colaron con False Lankum. A priori dábame bastante preguiza un álbum que mesturaba música tradicional irlandesa, drone e, para máis inri, duraba unha hora longa. Pero… era o número 1 de The Quietus, supoñía que algo tiña que ter. E teno, teno.
Abonda con darlle a reproducir ‘Go Dig My Grave’ e ver de que vai a vaina. O que ao principio é un canto tradicional a capella vai incorporando progresivamente elementos que xeran unha tensión que medra e medra e medra e medra ata desembocar nun clímax de cordas afiadas, nunha misa negra, nunha xanela ao abismo. Flípame como Lankum retorcen a tradición, como as súas historias beben do escuro folclore irlandés e o consiguen trasladar á súa música. Con máis impacto se cabe no directo, onde esa atmosfera crispada é tanxible, medra contigo e reina no silencio dun Auditori totalmente arrebatado co que estaba a suceder. Houbo tempo para versionar a outros músicos irlandeses, para facer o mesmo con Sting, no que rematou por ser un aquelarre celta tecido na escuridade.
Saín do Auditori levitando e terminei cambiando un mítin do Sinn Féin por un da esquerda abertzale: concerto de Lisabö no escenario das gradas. Os vascos son un grupo de post-hardcore potentísimo, un referente dentro da escena cunha traxectoria sen tacha nos últimos anos. O público congregado non era moi numeroso -había bastante competencia e nin o estilo nin o euskera son cousas moi maioritarias-, pero foron acumulando máis e máis grazas á xente que, mentres pasaba preto, primeiro se sorprendía de ver unha bandeira palestina xigantesca como parte dos visuais do grupo e despois quedaba completamente abraiada co que había sobre as táboas. Un grupo de xente atacando canción tras canción cunha forza inusitada e, sobre todo, dúas baterías cunha percusión tan virtuosa como sincronizada e chea de alma. Un despiporre, en resumo. Soaron coma os anxos -se é que ten algo de celestial un ruído tan violento- e bordárono no seu rexistro.
Xa acumulaba unha cantidade de concertos que me dera pena perder bastante grande (Merina Gris, Hofe x 4:40, Water from your Eyes, Slow Pulp) e ían unhas poucas horas. Pero chegaba a primeira indecisión: cumprir unha vez máis con El Mató a un Policía Motorizado (foron dos meus grupos favoritos moito tempo, ando máis desapegado ultimamente) ou ir xa cara a Mordor e ver a 070 Shake mentres me facía cun sitio algo decente -eufemismo de achegarme todo o que a seguridade do recinto me fora permitir- para ver o concerto posterior de PJ Harvey. Sempre digo que non son moi mitómano, pero desta vez venceu o Javi fan. Ao fin e ao cabo, a 070 Shake víraa en 2019 e fora un concerto de R&B ben divertido con temazos coma ‘Guilty Conscience’ ou ‘Honey’. Unha mágoa ter enterrado para sempre ese recordo co visto nesta edición.
Igual son parvo e non pillei de que ía a performance, pero non entendo que cona foi o que quixo facer. Unha hora -tiveron que cortarlle o micro porque se foi moi moi fóra dos corenta e cinco minutos que lle deran- de graves saturadísimos (ata o punto de ser fisicamente molestos), cancións pregravadas sobre as que non cantaba e só sonaba a base, intentos fútiles de que se abriran círculos para os pogos… un desastre. Non sei se 070 Shake saíu colocada, pero notábaselle que tiña ganas de liala, que non lle apetecía dar o concerto. Acabou ciscando o micro ao público cando lle cortaron o son e remataron por retirarlle a imaxe cando se puxo a facerlle xestos de desprezo ás cámaras. E todo redundou en que se retrasara o inicio de PJ Harvey.
Mencionei antes que a temperatura era agradable, que se estaba ben. E así era, pero conforme avanzou o día tamén o fixeron as nubes que, para ás nove da noite, hora de inicio do concerto que levaba MESES (se non ANOS) agardando, cubrían por completo o ceo de Barcelona. Daban tormenta, rularan avisos de que podía haber unha boa treboada á noitiña. E os prognósticos cumpríronse. Foi saír Polly Jean coa banda ao escenario e nese preciso intre empezar a descargar. Primeiro de forma tímida, un orballo tenue. Nada do que preocuparse. A típica chuvia tonta que ás veces ten aparecido polo festival. Pero, en cuestión de minutos, a chuvieira era notable. Escarallou o concerto? Todo o contrario.
Non vou descubrir hoxe aquí que son perdidamente fan de PJ Harvey. De todas as súas facetas. Da rabia visceral dos inicios ata o folk sofisticado e minimalista da última entrega. Dos hits máis evidentes ás cancións que repasan a infame historia bélica do Reino Unido en Let England Shake ou de todo o mundo en The Hope Six Demolition Project. É unha icona. Unha muller única. É: perfecta. Pareceume fantástica esta entrevista que lle fixeron en El País, na que conta que leva toda a vida arrastrando dúbidas da súa valía como artista (se PJ Harvey lidou co síndrome do impostor imaxina nontelo ti), na que aborda o estado da industria, da fama, do difícil que é chegar. Axuda moito que lla encargaran a alguén que coñece (e admira, nótase) a quen entrevista como é Álex Vicente, aquí querido polos seus aportes a Amiga Date Cuenta.
Dábame medo que se alineaban moitos factores que podían arruínar a experiencia: a chuvia, as primeiras filas ateigadas de xente que estaba para ver a SZA e á que lla sudaba pila o concerto (non hai necesidade de facer estas cousas, en serio), un repertorio que lle dá moito protagonismo ao disco novo nun comezo e co que a xente non conecta tanto… deu igual. Hai presenzas que enchen o espazo que ocupan. Aínda que ese espazo tenda ao infinito. Resguardada da chuvia colocándose uns metros máis atrás do que acostuma no escenario (pediunos perdón por facelo), os movementos de Polly Jean eran escasos, medidos, harmónicos. Pero hipnóticos. Había gracilidade nas formas que envolvían ese folk etéreo de I Inside the Old I Dying. Un disco críptico en si mesmo e cuxa presentación en vivo tampouco abre as portas de par en par.
Regalou, para os menos devotos, algúns temas de Let England Shake que animaron o cotarro. Pero, aínda que xa estabamos todos pingando, alí ninguén se movía. Era a hora do ritual ca líder do culto e xa cautivara a todos ca súa presenza. Dúas cancións máis do disco novo pecharon a introducción. Turno da artista total. Turno de vencer e convencer. Turno de ‘Send His Love to Me’, desa cima creativa que foi o To Bring You My Love.
Fóra chal. Dentro guitarra eléctrica. Gritos nerviosos. Unha tempestade no ceo e outra no escenario, xa empapado. Asombra ver como unha presenza tan fráxil torna, por arte de maxia, nunha forza da natureza. Nunha ‘50ft Queenie’. Primeira vez que tocaba ese tema do Rid Of Me en bastantes anos -tampouco se prodiga moito de xira e ten mil discos, é normal que pasen esas cousas-, pero a execución é brutal. A mesma voz que antes debuxaba escenas bucólicas con falsetes imposibles agora berra e retórcese, fala dende as vísceras nunha canción violenta, dunha sexualidade desbordante, que trascende xéneros e idades. Deixei arriba o vídeo oficial ca actuación completa e paga a pena cada segundo dos que dura.
E xa podería ter estado. Xa vira á Polly Jean de hoxe. Xa me asomara ao volcán en erupción dos 90 e que aínda emite lava trinta anos despois. Pero ía pouco máis de medio concerto e faltaba o mellor. Un tramo de calma tensa, soportado nunha colaboración co seu fiel acompañante John Parish e as dúas marabillas do Is This Desire? -é un puto discazo e parece menos porque compite contra xigantes- que son ‘Angelene’ e ‘The Garden’. Case dá igual a que época se achegue PJ Harvey porque é un talento tan inmenso que o borda en calquera das súas vertentes.
Non hai mellor mostra que o que sucedeu a continuación. Aínda por dixerir, pode ser o momento máis emotivo e fermoso que teña presenciado con música en directo de por medio. Unha pequeniña introdución: Uh Huh Her está considerado -eu tamén o penso- coma un disco menor na discografía de PJ. Non é estritamente malo, ten temas rescatables e soa decente, pero tamén deixa ver que é unha etapa de transición entre a Polly Jean dos 90 e a que chegou a partir de Let England Shake. Non é doado atopar moitos motivos para volver a el de cotío e neste Primavera Sound foi protagonista dunha anécdota preciosa.
Aquí xa falei moito do pasamento de Steve Albini, do seu recordo no Primavera e do rol que xogou na gravación de Rid of Me. Agardaba que PJ Harvey tivera un detalle con el, unha lembranza. E fíxoo. Quixo dedicarlle ‘The Desperate Kingdom of Love’. Un tema do Rid of Me? Non. Unha canción eléctrica, sucia, que sonara ao que facía Albini? Tampouco. Unha balada, vestida cuns poucos acordes de guitarra acústica, en solitario sobre un escenario iluminado por un único foco no medio da chuvia. Unha presentación austera e solemne para o réquiem por un dos grandes da música alternativa e contemporánea.
Non foi unha despedida con fanfarra e con pirotecnia. Pero todos os alí presentes quedamos petrificados. É difícil trasladar á linguaxe escrita o que foi vivir ese momento. A roupa pingando, pegada ao corpo, o silencio -fondo, reverencial, devastador- de miles de persoas contemplativas, unha letra preciosa -unha xoia oculta nunha discografía inmaculada, froito dun talento irrepetible- potenciada polo mínimo ornamento da roda de acordes que a impulsaba. Insistín en posts anteriores sobre o Primavera na importancia da fisicalidade, de estar alí. Nese escenario, nese curruncho de Barcelona, vin varios dos mellores concertos da miña vida. É un lugar que a miña memoria asocia a mil recordos. Pero nestas semanas posteriores non é capaz de despegar as imaxes do que foi esta actuación. Non chorei porque me custa moito chorar con música en directo e porque realmente o sentimento que evocaba a situación non era tristeza. Era beleza, era paixón, era cariño, era respecto. Unha soa muller e unha soa guitarra enchendo cada pequeno resquicio da inmensidade da noite e dun recinto pantagruélico. Cunha canción rescatada do fondo do caixón máis remoto do armario da súa discografía. Toda aposta é gañadora cando o talento é así de inmenso. (minuto 50:50 do vídeo do concerto, é unha cousa marabillosa, de verdade)
Despois de tal catarse emocional penso que era difícil elevar o listón moito máis, pero a Polly Jean quedábanlle varios ases na manga. Cambio de guitarra. Volta á electricidade. Catro golpes muteados. É isto ‘Rid of Me’? Xurou non volver tocala, pero… e se a conto do de Albini vai sonar como ocasión especial? Non era, non. Axiña me decatei. Era ‘Man-Size’. Mesmo disco, diferente canción, idéntica exhibición de poder. Con tantas opcións a ruleta das posibilidades sempre devolve resultados favorables. E, sen tregua, acomete ‘Dress’, do máis lembrado hoxe desa fantástica presentación en sociedade que foi Dry alá por 1992. Na PJ Harvey camiño dos 55 anos aínda pervive ese lume xuvenil, esa efervescencia que habitaba nos retrousos daquela época. Completamos a viaxe no tempo. Non queda máis que andar? Ou si.
O concerto pasa da hora. A auga segue caendo a mares, pero ninguén se move. Ata os fans de SZA están entregados ao torrente que emana do escenario. Só falta o broche. E todo está preparado para que chegue. Polly bebe un grolo de auga (revisei o vídeo e xa case mo aprendín de memoria) e, antes de que entre a melodía, entona, a capella: “I lost my heart…”. Berros. Pantallas de móbiles que se prenden para gravar aínda que do ceo está caendo a monumental. Si, é ‘Down By The Water’. É das cancións máis escoitadas de PJ Harvey en Spotify (non sei se saíu en algunha peli ou nalgún viral, porque destaca moito sobre as compañeiras de disco e, sendo fantástica, non lle fai tanta sombra ás demais de To Bring You My Love). Regresa a Polly Jean máis teatral, con movementos coreografiados que visten a perturbadora e tensa melodía que se vai construíndo, sen chegar nunca a rebentar.
Remata. Agora si. Xa só queda unha e moitos prevemos cal vai ser. Un pequeno discurso no que PJ nos agradece ter ficado malia a chuvia, introduce a banda e todos aplaudimos con devoción. Atenúan as luces e entra un riff de guitarra que confirma o esperado. Desértico, seco, case stoner: ‘To Bring You My Love’. Bofff. Xa estou entregado para cando a voz de Polly Jean me fende á metade dende adentro: “I was born in the desert / I've been down for years / Jesus come closer / I think my time is near”. Pode que sexa o tema que mellor encarna toda a complexidade da PJ dos 90. Música feita cas entrañas, áspera, profana. Unha man apretando o pescozo. O piti de despois. Descrida e ritual ao mesmo tempo. Humana polos defectos que suxire, divina por como se presenta. Con catro acenos, sen moverse do sitio, PJ Harvey acapara toda a escena. Para cando as guitarras extinguen o seu último estertor xa ninguén dubida: foi un concerto para a historia. Cantante e banda fúndense nunha aperta e despídense cunha reverencia dun público que lles brinda unha fervorosa ovación. Ninguén se move. Deixa de chover. Coma se fora un elemento máis do atrezzo, a auga marcha con ela. Non tardará en volver. A chuvia, non PJ.
Era o turno de Mitski. Debatíame entre vela un anaco na distancia ou marchar correndo para chegar ao final de Eartheater e pillar un bo sitio para ver ás Bikini Kill. Nin unha nin outra. Estaba tan enchoupado que percorrín medio festival na procura dun posto de merchandising que me vendera unha camiseta para cambiar a que tiña (gardara a camisa na mochila ao pouco de comezar PJ e mantíñase medio seca, por sorte). Acabei comprándolle aos de Branca Studio (son os que fan as artes de Grande Amore -Nunoreferencia necesaria na crónica- e dun montón de grupos, molan moito) unha das poucas tallas S que lle quedaban: unha cami coas letras Carrero Blanco estampadas sobre o logo da NASA (Audiencia Nacional intensifies).
Procedín a meterme nun baño portátil algo limpo e con bo cheiro a cambiarme de camiseta, de calcetíns e a secarme porque estaba completamente entalado da molladura que levaba. Despois dun cuarto de hora alí refuxiado salín coma novo, pero, para a miña desgracia, cando estaba xa perfectamente ubicado na primeira fila para verlle ata os poros da pel a Kathleen Hanna volveu chover, esta vez con lóstregos e unha tormentaza eléctrica de acompañamento. Atopei refuxio nun tellado preto do escenario e, aínda que sacrifiquei toda visión e son do concerto -non se puido saír ata practicamente o final, a tempo de ver ‘Rebel Girl’ dende a distancia-, foi un custe que houbo que asumir. Non sei se volverei ter oportunidade de ver a Bikini Kill, pero non tiña máis alternativa se quería aguantar a noite. Por sorte, unha vez pasado este momento crítico non choveu máis (que sendo Barcelona xa bastante me parece, por momentos era máis propio de Compostela o clima).
Apostei por Romy, por economía de esforzos (SZA era en Mordor) e por desconfianza no escenario anexo á Boiler (Mandy, Indiana eran tentadores, pero ían moitas experiencias malas consecutivas nesa zona). Saíu mellor que ben. Mid Air foi durante bastantes semanas un dos meus discos favoritos de 2023, pero acabei algo desencantado con el e baixeille postos no top (quedou o 18, tampouco nada dramático que segue a estar ben arriba). Imaxino que lle pasou factura ser un disco que non asoballa, que se limita a facer moi ben o que sabe, que non reclama máis espazo do que estás disposto a concederlle. Pero en directo gana bastantes enteiros. Houbo quen reportou problemas de son, pero eu estaba ben adiante -comendo a torre de altavoces da esquerda, concretamente- e todo foi sobre rodas. Gustaríame que volveran The xx -houbo un recordo para eles co remix de ‘Angels’-, pero non me vou queixar demasiado se non o fan vendo a traxectoria en solitario dos seus integrantes.
A de Romy foi unha sesión de house agradable, bailable, melódico e agarimoso. O certo é que cancións coma ‘She's on my Mind’ ou ‘Loveher’ son irresistibles e soubo acompañalas con experimentos como un remix pistero de ‘Into You’ de Ariana Grande que entrou coma coitelo en manteiga. Para o peche: un tema absoluto de neoEDM, ese ‘Strong’ man a man con Fred Again.. que dende que vin How to have sex sempre me recorda á película (soa nos créditos). Un concerto riquiño. Tudo bem, tudo bom. Quedaba o último plato forte do festival. Pode que o máis contundente de todos: o directo de Charli XCX, o primeiro gran show da súa nova xira con brat, disco que se publicaba o venres seguinte ao festival e do que faltaba moito por revelar.
A expectación era palpable. Tanto que, ao rematar Romy, non houbo demasiado movemento. Si, estaba Mordor ateigado no bolo de SZA. Quedaba Roísin Murphy nun dos escenarios principais. Pero o resto da programación non era demasiado apetecible e moitos -eu tamén, apostei por prender o modo aforro en vistas do que puidera pasar- optamos por buscar un sitio xeitoso e sentar no chan ata que chegara a nosa señora Charlotte Emma Aitchison. Co eco do resto de escenarios con programación como ruído de fondo. Unha hora de descanso e relaxación que non foi tal. Faltaban máis de tres cuartos de hora e nas primeiras filas xa todo o mundo quería estar de pé, con competencia por ver quen se achegaba máis ao escenario (algo que non me apetecía vivir e fun regalando bastante espazo). Xa pasadas as 2:30 da madrugada, Charli apareceu.
Quería falar de todo o delirio con brat destas semanas neste post, pero foise moi longo, así que queda para o da semana que vén (ou para cando saia). Teñen sido semanas moi divertidas de memes, de ver como unha portada horrible no visual se ten convertido nunha identidade marcadísima e diferenciada (saben moito os deseñadores e responsables de marketing detrás disto) e de cancións que sobreviven ao hype e conforman un disco fantástico. Pero aínda está vivo o tema -saíu a colaboración con Lorde no remix de ‘Girl, so Confusing’ no mesmo día que redacto isto-, así que podo gardalo na nevera e ceder espazo ao que foi o concerto en si. O que foi: unha exhibición de mamarrachismo pop e electrónico. Para ben.
Charli XCX é unha estrela atípica. Tivo primeiro as cancións cas que rebentar a radiofórmula -o ‘I Love It’ con Icona Pop, a colabo con Iggy Azalea en ‘Fancy’, todo o que fai Sucker e a marabilla de ‘Boom Clap’-, pero non terminou de callar como diva pop mainstream. E para os círculo do monóculo tiña a mancha de ser demasiado comercial coma para ser tomada en serio. Ata que os astros se alinearon. PC Music, o hyperpop, a conformación dunha nova identidade. Todo iso eclosiona en Vroom Vroom, un EP masacrado pola crítica no seu momento e hoxe elevado aos altares pola mesma xente. Benvidos á nova era do pop. Pop 2 chegaría un ano despois. E, polo camiño, cancións tan adictivas, refrescantes e incontestables coma ‘Boys’ ou ‘After the afterparty’. Aqueles que pregonaban a chegada dun novo pop estaban de noraboa. O club dos raros pasaba a definir o novo mainstream. Todo ese recoñecemento foi chegando cos anos, pero as bases estaban sentadas aí.
O concerto de Charli XCX neste Primavera Sound foi un percorrido por todo ese camiño. Unha performance con lonas con mensaxes (“brat”, “party”, etc.), que me lembrou á de Kendrick Lamar o ano pasado e que foi a constatación do seu novo estatus como raíña pop. Dende o mamarrachismo, dende as marxes, ensanchando a ventá do aceptable a base de actitude, temazos e unha lexión de fans que suma novos adeptos a diario (as cifras de brat son de megaestrela xa).
Abriu con ‘365’ e ‘360’ (a miña cabeza leva un mes martilleando ese “bumpin' that”). Meteu un remix clubero de Caroline Polachek e, acto seguido, presentou unha nova canción: ‘Everything is Romantic’. Tamén con novas coordenadas musicais, sonan ventos. Demasiado deconstruído para ser só pop. Demasiado adictivo para ser só electrónica. Un precario equilibrio entre dous mundos condenados a camiñar da man nestes anos 20 e que anticipou a mellor canción que Charli teña nunca feito: ‘Track 10’. Interpretouna enteira, glitches e xiros incluidos, no que foi un dos puntos álxidos dun concerto. É unha canción que me tivo completamente obsesionado durante moitísimo tempo, que derivou nunha colabo aceptable con Lizzo no álbum Charli, de 2019. Pero a toma orixinal garda todas as arestas, toda a potencialidade, é un diamante bruto do que extraer infinitas tallas. É, por certo, a canción da semana desta Xanela. Do propio mes. Un hito que cambiou a miña forma de entender o pop.
Estaba todo o mundo arribísima, vibrando, cun concerto que era tanto un concerto coma un happening. E Charli, encantada de coñecerse, desfrutando desta nova fama coa actitude de mamarracha (“brat”) que se lle supón nesta etapa artística. Dominando a escena como nadie. E golpeando con temazos a cada momento. Sonou ‘B2b’, sen marxe para o respiro ‘von dutch’ e, por se alguén necesitaba menos BPM ou volver atrás no tempo: ‘Boys’.
Aínda que todas parten dun esqueleto musical e dun universo creativo similar hai diferenzas notables entre a Charli XCX de cada disco, pero en directo todo marida ben a base de carisma. De ‘Club classics’ a ‘Unlock it’, de ‘1999’ -non saíu Troye Sivan, o espectáculo era só e en exclusiva para unha persoa- a unha versión hipervitaminada de ‘Speed Drive’, o tema para a BSO de Barbie. Aínda quedaba bastante tempo dentro do anunciado polo festival, parecía que gardaba varios trucos na manga. Pero era unha trampa. O concerto acabou máis de vinte minutos antes do agardado.
‘party 4 u’ abriu un bloque final que se disparou en revolucións cando Charli subiu a unha estrutura -oculta detrás das lonas ata o momento- para interpretar ‘Vroom Vroom’. Interpretar porque, piti en man, mirada condescendente e deixando as partes cantadas para o público, sentiuse como o que era: a raíña dese xogo de roles. De volta á parte baixa do escenario, pechou o concerto con ‘I Love It’. Cero concesións a un disco tan redondo de pop como Crash. Ningún cameo, malia estar todo PC Music por Barcelona. Sen acompañante algún sobre o escenario. Feitos que, en frío, poderían dar a pensar que foi un concerto fallido, memorable. Ao contrario, foi unha demostración de poderío, de capacidade, de liderado. Xa non existe a Charli que puiden ver en 2019 ou 2022 e que cambiei por outras opcións. Puxo algunha das primeiras pedras do novo pop, agora toma o sol na azotea dese edificio. Advírteo na letra de ‘von dutch’:
It's okay to just admit that you're jealous of me
Yeah, I heard you talk about me, that's the word on the street
You're obsessing, just confess it, put your hands up
It's obvious I'm your number one
E xa. Realmente non había máis peixe que vender despois deste concerto. A programación posterior era moi frouxa (polo que lin Teki Latex fixo boas as sesións de DJ Coco) e, socialización aparte, era hora de recoller e dicir adeus ao Primavera Sound 2024. Fóiseme completamente das mans a extensión deste post e foi máis crónica ca nunca (mentres quería que fora todo o contrario), pero tanto o vivido con PJ Harvey como con Charli XCX pedían ese espazo. Espero medir mellor en futuras ocasións e hai varios temas aquí latentes a desenvolver en posts que están por vir. Ata entón, coidádevos! Agardo estar de volta pronto!