2023 en 50 discos (III)

Do 30 ao 21: Tough Age, Anohni and the Johnsons, Triángulo de Amor Bizarro, Slowdive, Fin del Mundo, boygenius, PJ Harvey, VVV [ Trippin'you ], Danny Brown, Parannoul

Vén de:

2023 en 50 discos (I): Do 50 ao 41

2023 en 50 discos (II): Do 40 ao 31

Con este post vai xa alá máis da metade da lista de discos deste 2023. Foi, polo de agora, unha aventura heteroxénea e bastante diversa, na que intentei dar cabida a discos de toda pelaxe, que compuxeran un mosaico medianamente preciso do que foi o meu ano en canto a música. A idea é manter esa tónica de aquí ao final deste ranking personal, aínda que, xa neste mesmo episodio, van empezar notárselle as costuras á miña suposta pluralidade de estilos e gustos.

Distorsión, guitarras, slowcore, pop ruídoso, shoegaze. Hai bastante diso nos dez álbumes que van vir reseñados a continuación, por moito que haxa outros que completen a paisaxe aportando matices e notas de cor. Con cada posto que se escala na clasificación vaise facendo máis complicado escapar desa zona de confort musical que todos temos. Pero non é nada malo, aquí -antes tamén, pero menos- hai xa discazos cos que perderse e desfrutar a perpetuidade.

Se queredes telos sempre a man, estes, os anteriores e os que están por vir; non vos olvidedes de gardar esta lista de reprodución na que están todos xuntos e accesibles.

30. Tough Age - Waiting Here

Un álbum que non son capaz de comprender que voara tan lonxe do radar dos medios especializados e pasara tan desapercibido ao longo do ano. Que ten máis escoitas en Madrid que en Vancouver, onde residen. Dende Canadá, Tough Age traen pop de guitarras divertidísimo, lixeiro, ideal para calquera escenario. Contaxioso e adictivo. Non se desvía demasiado do manual do jangle canónico, do que se nutre para ofrecer cancións breves, enerxizantes e nas que habitar durante semanas. Sabe demasiado a verán para falar tanto del en inverno, pero merece cada segundo de atención que se lle preste.

Bótalle un ollo a: ‘Narrative Text’. Sempre a bordo do barco das guitarras trotonas, das melodías pegañentas e do pop sen ambaxes.

29. Anohni and the Johnsons - My Back Was A Bridge For You To Cross

Non sei canta da xente que poderá estar lendo isto se acordará daquel ‘Hope There’s Someone’ co que Anthony and the Johnsons se presentaron diante do gran público en 2005. A vida ten dado moitas voltas dende entón e, despois de varios anos cultivando a súa carreira en solitario en tempos recentes, Anohni considerou que era o momento de volver reunirse ca banda e gravar un disco que, se son sincero, é ata inxusto que apareza tan cedo neste top. My Back Was A Bridge For You To Cross (que título tan poético e bonito) é un álbum completísimo, repleto de detalles que quedar admirando. Parte do pop orquestal e de premisas soul para ofrecer unha experiencia madura, complexa, con inmensidade de matices.

Bótalle un ollo a: ‘Sliver of Ice’. Non sei se existe unha definición ou un concepto universal de beleza. Pero non debera ser moi diferente disto. “I love you so much more / I never knew it before”.

28. Triángulo de Amor Bizarro - SED

Sábeme agridoce reseñar este álbum. Porque me gustaría que estivera moito máis arriba, porque o collín con todas as ganas do universo e porque, de entrada, pensei que ía ser outro imprescindible da miña vida como ese disco homónimo que publicaron en 2020 e que, a día de hoxe, é inseparable de calquera lembranza miña da etapa da pandemia e os confinamentos. Compreilles o xogo synthpop, como de querer rendir tributo a New Order non só co nome do grupo, desa apertura con ‘Estrella solitaria’. Emocioneime ao ver que o segundo adianto, ‘Canción de muerte del pez dorado’, era unha proba máis dese dream pop que tan pulido teñen. “Y solo sientes la nada”. Namorei. Elixín crer. E, en SED, Triángulo de Amor Bizarro déronme motivos para manter a fe, mais tamén para apostatar. Cando me gusta, gústame moito. A furia, o noise de ‘Estrella antivida’ ou ‘Huele a colonia Chispas’. Pero, co tempo, a emoción das primeiras veces con ‘La carretera’ ou ‘La condena’ xa non está aí. Nin os arrinques por Black Sabbath de ‘Cómprate un yate’ me prestan tanto como me gustaría pasados uns meses. Non sei como o tería recibido de non ser un disco de TAB nin como o vai tratar a miña memoria de aquí en adiante. Pero si sei que son un grupo tan grande, tan parte da min, que non necesitan asinar un traballo redondo para seguir aportando cancións que van quedar sempre conmigo. E que cada un dos seus futuros directos vai ser unha experiencia imprescindible.

Bótalle un ollo a: ‘La espectadora’. A voz de Isa. Guitarras distorsionadas. Un medio tempo como os que teñen xa entregado a mancheas, pero igual de infalible. Un grupo que tanto te acaricia como te golpea. Que fai parecer fácil o difícil: fabricar cancións perfectas (ou case). “Soy solo alguien que busca lo que es suyo”.

27. Slowdive - everything is alive

Pouca broma os nomes que están a saír aquí e que complicado se me fai falar deles. Slowdive poden ter protagonizado o retorno máis exitoso dun grupo despois de décadas de inactividade. O disco homónimo de 2017 foi unha milagre máis de vinte anos do seu último traballo de estudo. Este everything is alive recolle o facho dunha obra magna e de cuxa sombra dificilmente se pode despegar. E non aportará a contundencia do seu antecesor, pero si nos regala cancións tan magníficas e pop coma ‘kisses’, que levo reproducindo en bucle dende que a presentaron como adianto do álbum. Son a encarnación perfecta do que considero o meu lugar seguro na música. Shoegaze, muros de son, guitarras, distorsión, algún sinte, introspección. Coma se o sol dun día frío pero aínda luminoso se puidera transformar en música. Entrei nunha primeira escoita xa axeonllado diante de ‘shanty’ e atopei o que agardaba. Everything is alive non acada unha vitoria absoluta, non prevalece, non é incontestable; pero é incriblemente humano. As guitarras que non abrasan coma antes e a falta de gancho, o impacto tenue, dalgún dos temas non fan que a viaxe sexa menos agradecida. As paisaxes non deixan de ser bonitas por coñecidas, entra brisa fresca pola xanela, vale con pechar os ollos e deixarse levar.

Bótalle un ollo a: ‘skin in the game’. Supoño que hai quen lle pode pedir máis a un grupo que ten adquirido unha dimensión tan grande en tempos recentes e cuxos discos dos 90 son obras de culto, pero cancións tan efectivas e redondas coma esta a min abóndanme para gardarlles un lugar destacado neste repaso do ano.

26. Fin del Mundo - Todo va hacia el mar

Hai un certo fío condutor que leva do slowcore de Slowdive ao post-rock preciosista de Fin del Mundo. Unha banda de rapazas que viven en Bos Aires, pero procedentes da Patagonia, un deses lugares do mundo que na miña cabeza son o paraíso na terra e que morro por pisar. Terra salvaxe e de beleza evidente. Como as cancións dun cuarteto que ten entregado algunha das pasaxes de guitarras máis poderosas e, á vez, fráxiles e fermosas deste 2023. Teñen un directo chulísimo para KEXP colgado en YouTube onde brillan máis ca nunca os temas deste sublime Todo va hacia el mar, álbum de debut dun grupo que vén de completar unha breve xira por Europa e que tardará en volver por estas terras. A receta é sobradamente coñecida e igual aquí denoto a miña debilidade por esas progresións e crescendos tan propios de Explosions in the Sky dos que xa falei neste top, pero que marabilla de música, de álbum e de futuro teñen Fin del Mundo. “Cuando el palacio de la noche / Encienda su hermosura / Pulsaremos los espejos / Hasta que nuestros rostros canten como ídolos”.

Bótalle un ollo a: ‘El incendio’. ‘La noche’, xa referenciada, abre o álbum e deixa as expectativas altísimas, pero o peche con este tema é aínda superior. Canción escollida para rematar os directos e que pon a intensidade no ceo. Guitarras diáfanas e alegres, dúbidas existenciais, delicadeza. Todo o bo de Fin del Mundo está nesta canción. Todo vai cara ao mar.

25. boygenius - the record

Omnipresente. Un dos álbums máis mencionados ao longo deste 2023 e o certo é que o ten todo para triunfar. boygenius é o supergrupo feminino que conforma a unión musical de Phoebe Bridgers, Lucy Dacus e Julien Baker. Tres mulleres con carreiras de éxito -ningunha tan mediática como a de Bridgers, pero sólidas todas elas- en solitario. Ata o de agora só había un EP delas, publicado en 2018. Este the record é unha suma ganadora, nun ano no que tiveron tempo de sacar outro EP con descartes (the rest, máis frouxiño) e unha canción tributo a Sinéad O'Connor. Todo movementos infalibles. Poden non ser o grupo que che cambie a vida, pero é difícil resistirse aos seus encantos. Rock suave, de letras elegantes sobre o sentimento de pertenza, o paso á vida adulta, a sexualidade, o desamor. Temas universais, executados con pericia e non exentos de emoción. Os ecos de Simon & Garfunkel que resonan no corazón roto de ‘Cool About It’: “But I'm trying to forget about it / Feelin' like I'm breaking a sweat about it / Tellin' myself, one day, I'll forget about it / Knowing that it probably isn't true”. É bonito. Admirable. Encantador. Non pode sorprender a ninguén o éxito acadado. E aínda que algún tema poida baixar o pistón, aí está ‘Satanist’ para lembrarnos que as guitarras están enchufadas, que hai potencia aparte de sentimento e que pairen temazos cunha facilidade inaudita. Por moito que un acapare todos os focos.

Bótalle un ollo a: ‘Not Strong Enough’. Apostaría sobre seguro se dixera que é a canción do ano. Un tema tan grande, tan rotundo, que rouba o protagonismo aos que o acompañan. Un clásico atemporal que chegou para ficar. Always an angel, never a god.

24. PJ Harvey - I Inside the Old Year Dying

Un novo fito no historial de transformacións, de metamorfoses, de Polly Jean Harvey. A muller total do rock contemporáneo. I Inside the Old Year Dying non é un traballo compracente, feito para agradar ou cumprir o expediente con tal de nutrir unha nova multitudinaria xira ca que seguir engordando unha abultada conta bancaria. É unha adaptación do poemario narrativo ‘Orlam’, escrito pola propia PJ, nun dialecto local inglés. Os temas que explora (a perda da inocencia, o espertar sexual, o significado da vida) contrastan ca sordidez dos seus reivindicados traballos da década dos 90. E as formas de facelo tamén. Hai tempo que PJ Harvey non se entrega á visceralidade, á rabia e á crueza. Pero sabe tocar as fibras sensibles doutro xeito. Non son os pianos de White Chalk nin o folk rock do magnífico Let England Shake. É unha nova muda, un folk que mesmo acode á electrónica minimalista. Nunha primeira escoita, despois dos bucólicos coros de ‘Prayer at the Gate’, pensei que este disco se me ía atragantar. Ata que, polo cuarto corte, entrou un tema tan magnífico coma ‘The Nether-edge’ para axudarme a darme conta de que xa me absorbera. Que xa entrara nese mundo de imaxinería bíblica, referencias de Shakespeare e dun talento compositivo extremo. Sería este un disco menor de non telo editado quen o edita ou sería unha obra mestra atemporal de non estar á sombra dos xigantes que a preceden? É unha pregunta para a que non achei resposta, pero sei que nesa segunda metade do álbum están algúns dos momentos musicais que máis me cautivaron neste ano. E que o peche con ‘A Noiseless Noise’ é glorioso, a reconciliación do antigo co novo. En calquera caso, acredita que PJ Harvey sempre é, foi e será relevante.

Bótalle un ollo a: ‘A Noiseless Noise’. Seguramente ‘I Inside the Old I Dying’ ou ‘A Child's Question, August’ (que bonita é esta e ese “Love me tender, tender love”) capten mellor a esencia deste disco, máis éme imposible non entregarme a este final abrupto e áspero. Porque pecha o círculo virtuoso.

23. VVV [ Trippin'you ] - Vaciador

Suficientes guitarras por un anaco. VVV [ Trippin'you ] chegaron tarde, sobre a bucina, á festa dos discos do ano. Pero élles igual, porque eles van facer compañía ata que peche o after. A banda sonora perfecta para abrazar o nihilismo e a autodestrucción. Para rebentarse a hostias con descoñecidos nun pogo escuro. Para escudarse no synthpunk de bases agresivas como escapatoria ás crises existenciais. Turboviolencia -esa marabilla de 2021- era un contacto máis pausado, na medida do posible, cos lugares escuros da nosa mente. Vaciador é deixar voar esas partes de nós a escape libre. Non hai descanso na tralla dende a agónica ‘Zugwang’ que abre o disco. “Toda la puta vida igual”. Teñen pinta de ser medio malos de aturar polas referencias que teño deles en directo e por certas poses/letras impostadas, pero a este grupo de Móstoles perdónolle todo se me van entregar obras tan incontestables coma esta. Súbelle aos BPM, baixa as luces, deixa que os graves che enchan o peito. Instálate nese lugar que non existe e que chamamos fogar. Baila, móvete, desfasa, queima a vida porque é o único que tes.

Bótalle un ollo a: ‘La Grieta’. A canción máis longa dun disco sen case treguas. Que xoga cos tempos máis que ningunha outra. Esa mirada inquisitorial de ollos negros. Non hai ceo que poda mirarnos. Non hai nin tres semanas que se publicou e é das miñas cancións máis escoitadas deste ano. Un vendaval sónico, unha apisonadora emocional. Ti mais eu só valemos pra que nos boten de menos.

22. Danny Brown - Quaranta

Hol' up. Si, este é o Danny Brown que mencionei a semana pasada a conta dese Scaring The Hoes a catro mans con JPEGMAFIA. Polo menos, de corpo presente, xa que aquí a dirección artística transita vieiros diferentes. Quaranta é un disco de madurez, de rapeiro que leva xa moitos anos enriba do escenario e moita tralla no corpo. Un exercicio de conscious hip hop maxistral e sorprendente por vir de quen ten sido autor do rap máis frenético, adrenalínico, disparatado e hedonista da última década. Quaranta non é un álbum alieníxena e lisérxico coma ese totémico Atrocity Exhibition. É outro Danny, un diferente, que ten pasado por rehabilitación e que, en medio da pandemia -as cancións aquí incluídas están escritas de hai tempo- se parou a pensar sobre a súa traxectoria agora que frisa os corenta. “Like a moth in a flame, when you burn, you learn”. É unha demostración abraiante de talento que teña transformado o seu rap anfetamínico nunha proposta que está nas antípodas e saia airoso. Mantén un flow extraterrestre que dispara temas inmaculados cunha facilidade pasmosa. O estado do rap e da industria musical, os seus problemas persoais, a loita de clases, os putos rentistas. Este Quaranta brilla fale do que fale. Producións exquisitas, colaboradores de luxo (Bruiser Wolf cómese o mundo na súa parte de ‘Y.B.P.’). E non hai que sacar o loito do armario, o Danny de sempre segue vivo en temas tan propiamente seus como a divertidísima ‘Tantor’, samples de The Office incluídos. O mellor disco de hip hop deste 2023, de lonxe.

Bótalle un ollo a: ‘Down With It’. Danny expiando os seus pecados. Alcol. Cornos. Relacións que se botan a perder. E a referencia constante a ese clasicazo que é ‘My Mind Playin Tricks On Me’ dos Geto Boys. Capta o ton xeral deste Quaranta. Un rexistro máis no que desfrutar dun talento inmenso.

21. Parannoul - After the Magic

Este disco non estaba na lista. Escoiteino cando saliu alá polos primeiros meses do ano e, aínda que me gustou, non me deixou flipado. Parannoul é o proxecto en solitario dun chaval surcoreano flipado co shoegaze e o noise dos 90. Os referentes son fáciles de identificar: My Bloody Valentine, Sonic Youth, os Slowdive mencionados hai nada. Son correntes e formas de expresión manidas, que por algún motivo teñen volto á palestra cas novas xeracións despois de seren sons de nicho por moito tempo. De súpeto, o slowcore é tendencia. No seu momento nesta lista estaba algo máis abaixo o Hard Light de Drop Nineteens, co seu disco de regreso despois de case trinta anos inactivos. Porén, cando hai unhas semanas me puxen a escoitar de novo este After the Magic caín da burra. As pezas encaixaron. Este é o shoegaze de 2023. O mellor disco recente dun xénero en auxe. Melodías etéreas, reverb, un son caseiro que non busca a pulcritude, senón a emoción. Non me fai falta entender as letras en coreano para saber que fala da introspección, da procura dunha identidade e da música como terapia. Ou iso é o que me transmiten a min as súas cancións entre capas e capas e capas de distorsión. Unha linguaxe universal que todos podemos comprender grazas ás novas formas de comunicación. Impulsarse nos alicerces do pasado para saltar cara ao futuro. Vivan as segundas oportunidades, viva a música que sona a habitacións con vistas a un patio interior no que chove sempre. Viva o DIY. Parannoul queda no posto 21 porque aínda teño que dixerir toda a voráxine que espertou en datas moi recentes, mais é un disco -como seguramente todos os que veñan a continuación- que non pasaría nada se o tivera posto encabezando a lista.

Bótalle un ollo a: ‘Arrival’. Dá para rescatar centos de influencias. Unha canción mutante. Que xoga a ser post-rock, que chega a empalagar con ese slowcore doce (“I dream to you”) e que se apaga aos tres minutos para volver en forma de explosión próxima aos postulados do metal. Que marabilla que isto exista. De que planeta viñeches, Parannoul?

Xa só quedan vinte discos. O máis magro do magro. Está a ser un tute importante redactar toda esta lista e darlle un formato máis ou menos coidado, pero tamén estou a desfrutar redescubrindo música ou volvendo a perderme na que tanto me gusta. O que está por vir é aínda mellor que o que xa saliu e non será porque non me fascine todo o xa comentado. Vémonos o domingo que vén, día de noiteboa! Coidádevos ata entón e non vos cortedes en compartir cales foron para vós os lanzamentos imprescindibles deste 2023.

2023 en 50 discos:

2023 en 50 discos (I)

2023 en 50 discos (II)

2023 en 50 discos (III)

2023 en 50 discos (IV)

2023 en 50 discos (V)