2023 en 50 discos (V e final)
Os últimos dez. Por moitos anos máis coma este 2023
Vén de:
C'est fini. Con este post remato unha longa recapitulación do que deu de si este 2023 en materia musical. Chegan hoxe á Xanela os dez discos que máis me teñen marcado ao longo deste ano, que máis teño escoitado ou que máis me teñen feito sentir. Dez álbumes coma dez soles, cos que convivir de aquí en adiante. Dos que, aínda que teña escoitado centos de traballos nos últimos doce meses, estou seguro de que van ser os que me van acordar sempre que bote a vista atrás e pense no que foi este 2023.
Nunca vos pido nada, pero se vos gustou un mínimo este repaso dádelle un like, subscribídevos, comentade para falar do que vos gustou a vós ou simplemente compartide nas vosas redes esta Xanela. Foi un traballiño bastante intenso aquelar todos os posts sobre cincuenta discos neste mes.
Non enredo máis. Vou xa con esta lista final, da que moitos, a pouco que me coñezades, xa sabedes que discos vos están a agardar.
10. Shame - Food for Worms
A cara máis salvaxe e menos sesuda do novo art punk británico. Shame entregan con Food for Worms un novo traballo para consolidar unha carreira aínda sen mácula, catapultada ao éxito por uns directos que rebosan enerxía, rabia e unha contundencia musical difícil de atopar noutros lares. Así o corroboran cancións viscerais e retorcidas coma ‘Six-Pack’ e ‘Alibis’. Pero neste último álbum abranguen máis rexistros que o simple punk alporizado e eufórico. Aí están ‘Yankees’ ou ‘Orchid’ para amosárnolo. Épica construída con paciencia ata desatar vendavais que desarman calquera resistencia. Brillantes e comprometidos. Un grupo imprescindible no panorama actual. Non precisan da afectación doutros compañeiros seus de escena para resultar relevantes e trascendentes. A súa mensaxe e a forma de entregala falan por si mesmas, alén de poses e pinchacarneiros dialécticos. E, se nalgún momento xorden dúbidas, aí está ese tramo final con ‘Burning By Design’, ‘Different Person’ e ‘All the People’ para mandalas ben lonxe e ir na procura do botón de repeat. “All the people that you're gonna meet / Don't you throw it all away / Because you can't love yourself”. Longa vida a Shame.
Bótalle un ollo a: ‘Adderall’. O tema co que o meu cerebro se preguntou que estaba a pasar. Resume mellor ca ningún outro o ton deste Food for Worms e regala unha letra e uns coros nos que deixar a gorxa berrando.
9. Yves Tumor - Praise a Lord Who Chews but Which Does Not Consume; (Or Simply, Hot Between Worlds)
O primeiro dos títulos de disco estrambóticos desta lista final. Pero acorde ca proposta marciana e poliédrica que asume Yves Tumor ca súa música e proxección pública. Coma un Prince redivivo no século XXIII (o orixinal habitaba xa no XXII). O último disco de Sean Lee Bowie, a persoa detrás do alias, é unha mestura de xéneros, da electrónica ao glam rock, sostida por un carisma abrumador que fai que todas as pezas encaixen. ‘God Is a Circle’ recibe ao ouvinte con berros, arquexos e un baixo perturbador. Unha hostia nos dentes con imaxinería barroca, bizarra, sexual e surrealista. Cinturóns ben abrochados, porque a viaxe vai ser longa e movida. Un periplo cósmico que non olvida as formas clásicas e que entrega un tema de corte rock canónico xusto a continuación, en ‘Lovely Sewer’, na que o borda a voz invitada de Kida. Praise a Lord (…) cambia de forma, muta e rompe cas súas propias convencións. É un álbum que convida a múltiples pasadas e que dá conta dun talento inmenso, o de Yves Tumor para vestir diferentes traxes e chamar a nosa atención con todos eles. Dende o falsete divino de ‘Parody’ á abstracción de ‘Purified By the Fire’ ou o sobresalto de ‘Operator’: “Be agressive / Be, be agressive”. Por fin o proxecto atopa o equilibrio xusto entre vangarda e accesibilidade. Como espectadores, non queda máis que recoñecerlle o que é seu por méritos propios. E celebrar que Prince sempre estará con nós dun xeito ou outro.
Bótalle un ollo a: ‘Meteora Blues’. Pode que o corte máis convencional e normie de todo o que dá de si o álbum. Pero dille ti que non a esta canción. Un exercicio de glam rock ganador sobre guitarras poderosas. “Red cherry lips, thought I found you in my dream / Isn't it sweet? Still I cannot see you”.
8. Verde Prato - Adoretua
Un traballo tan milimétrico e delicado que ameaza con romperse a cada momento. Un baixo minimalista precede unha voz cristalina na inicial ‘Ahizpak’, que deixa moi claro cales van ser os vieiros polos que transite Adoretua, segundo disco de Ana Arsuaga como Verde Prato. Unha obra de arquitectura imposible, sen ornamentación, que se sostén na magnética e sobrenatural voz da cantante mentres explora os territorios do art pop e do novo folk. Cancións cantadas en euskera e en castelán, que viaxan da tradición vasca á vangarda. Entre os temas tratados: o descubrimento, o desexo, a perda da inocencia. Despois de entregar unha peculiar reinterpretación dos clásicos do rock radical vasco en Euskal Pop Erradikala, Arsuaga insiste na liña do seu debut cunha obra de beleza extrema. Tanta que case doe contemplala. Cos elementos xustos e imprescindibles para armar o esqueleto de cancións inesquecibles, como esa onírica ‘Niña Soñando’, de ventos elegantes e agudos imposibles. “¿Cómo será mirar / A alguien tan de cerca / Hasta dentro / Su cuerpo en mí”. Algo así como se a sensación de espirse de forma suxerente se puidera facer música. Atmosferas etéreas que visten un disco breve -só 25 minutos, pouco máis ca un EP-, pero de longo, de infinito, percorrido.
Bótalle un ollo a: ‘Su pelo’. É imposible concentrar máis sensualidade nun tema tan fráxil, no que a maxia que desprende Adoretua se fai case tanxible. “Rogaré / Que no haya final / Guarecerlo / Entero, entero / Cuando me desvistes / No tengo frío / Cuando me desvistes / Amor”. Un reguetón lento, deses que non se bailan hai tempo.
7. Jeff Rosenstock - HELLMODE
Un cambio de tercio significativo respecto á proposta anterior. Se en Verde Prato todo era comedido e exacto, o punk tabernario de Jeff Rosenstock é a mostra máis acelerada e desbordante de enerxía de todo este 2023. HELLMODE é un traballo que non dá tregua, no que as pausas son só para coller aire e berrar aínda máis forte e co peito máis enchido a seguinte parte da canción. Para estomballarse xogando a ser o guitar hero de turno. Perdedores, ganadores, amor, desamor e un mundo moi fodido, pero tamén polo que merece a pena pelexar. Máis rápido, máis alto, máis forte. Jeff compite na olimpíada dos himnos derrotistas para animar as cañas cos colegas cas que olvidar as penurias: “Will you still love me after I've fucked up? / After I've shown I don't deserve your trust / And I'm not the person that you thought I was?”. Non hai tempo para as lamentacións entre o divertido caos de cortes coma ‘Head’ ou a vitalidade que brota a cachón de temas coma ‘Doubt’, que revitalizan e fan crer ao máis pesimista. Se houbo un punk nihilista que fixo do “No future” un lema, hoxe tamén temos un que celebra todo o contrario e que abraza o pop sen miramentos. “So what if you die? So what if you don't die? / So what if you realize that we ran out of time / And the world doesn't owe you? […] / The world doesn't owe you a thing”. E, por se non fora suficiente, o amigo Jeff está nun momento no que ata xogadas ambiciosas como a pastelada de ‘Graveyard Song’ e a minutada de ‘3 Summers’ para pechar lle salen ganadoras. Ser valente non é só cuestión de sorte, cantaban uns que non agardabades ver citados por aquí. Fai falta talento. E un cemiterio para as cousas que precisan ir morrendo.
Bótalle un ollo a: ‘Liked U Better’. O primeiro amor. Foi o primeiro de Jeff que chegou a min este ano e Cupido atinou ca frecha. Ao contrario do que di a letra, non me gustaba máis cando non estaba na miña cabeza.
6. Alexanderplatz - Noches blancas, mañanas negras
Non hai moito que atestar. Este é un disco maduro e señorial. Un traballo, este Noches blancas, mañanas negras, no que mesmo colle unha rancheira (‘Ascética Básica’) entre delicias pop. ‘Hipnoparto’ é a delicada introdución dunha obra magna, dun álbum para marcar un antes e un despois na música en castelán por parte de quen fora unha vez membro dos extintos Klaus & Kinski. Aquí, Alexanderplatz ofrece tres cuartos de hora de agasallos para os ouvidos. Encadea sen inmutarse unha serie de cancións inolvidables, eternas. E se nalgún momento a receta de sintetizadores for the glory amaga con que se pode facer repetitiva axiña aparece a guitarra (e que guitarra!) de ‘Veneno gratis’ para amosar que hai rexistros abondo, que a fórmula non cansa e que a colección de hits absolutos só vai seguir medrando ata o peche. E vaia que se o fai. Noches blancas, mañanas alegres ofrece momentos para galopar de felicidade e outros nos que te desarbora emocionalmente por completo con letras profundas e cargadas de significado. Un disco total e rotundo, onde colle ata un tributo non disimulado a Orchestral Manoeuvres in the Dark nesa fenomenal ‘Insultantemente exultante’. “De todas las mentiras que haya dicho antes / Ninguna ha sido como esta de importante / Como la que estás escuchando en este instante”. A mentira é que vos diga que aínda hai cinco discos mellores ca este en 2023. Viva o synthpop, viva Alexanderplatz.
Bótalle un ollo a: ‘Virgencica’. A canción do ano. Ou da vida. Como de bo ha de ser este tema para atreverme a destacalo sobre os outros dez deste disco. Para incluílo por diante de ‘Oración’ ou de ‘A mí la Guardia Civil’. Pero éo de verdade.
5. King Gizzard & The Lizard Wizard - PetroDragonic Apocalypse; or, Dawn of Eternal Night: An Annihilation of Planet Earth and the Beginning of Merciless Damnation
Case quedo sen espazo redactando o título do que debería ter sido a banda sonora do último cumio do clima. Unha nova entrega dos King Gizzard & Lizard Wizard metaleiros. O grupo das mil caras, dos 26 discos de estudos -e algunha que outra vaina paralela- en doce anos. Máis pulcros ca no Infest The Rats' Nest, igualmente disparatados e tocando a velocidades non aptas para todos os pescozos. PetroDragonic debuxa, con moita ironía, tino e sentido do humor, un mundo no que a humanidade adora aos combustibles fósiles coma unha especie de deidades. Dende ese punto de partida xorden historias de ritos ancestrais, tornados, bruxería, monstros primixenios e o mesmo apocalipse. As devastadoras tormentas eléctricas que relatan nas letras casan á perfección co virtuosismo instrumental do que fai gala o grupo, que se embarca en jams de speed metal lisérxicas e encadea riffs antolóxicos cunha facilidade inaudita. Son só sete cancións, pero suceden moitas cousas á vez en todo momento.
King Gizzard & The Lizard Wizard tocan demasiados paos como para consideralos unicamente unha banda de metal, pero moitas bandas de nicho matarían por conseguir un exercicio de estilo así de demoledor. Os temas flúen entre eles con transicións tan logradas que tan pronto estás berrando ‘Supercell’ como sacudíndote co groove de ‘Converge’ ou saltando co sensacional sinxelo de presentación que foi ‘Gila Monster’. E nin sequera os case dez minutos que dura ‘Dragon’ se fan longos de máis (de feito fanse breves, que despropósito de canción na que ata se poñen a recitar en latín), porque sempre hai novos trucos nos que deleitarse celebrando a desaparición da humanidade e o novo reinado do dragón. All hail King Gizzard.
Bótalle un ollo a: ‘Witchcraft’. O momento no que podemos ver o nexo que une aos KG&LW de sempre co colectivo de metal arrasador no que se transforman neste PetroDragonic. A letra cantada a múltiples voces, os momentos de guitarras que voan cara ao espacio exterior, a banda enteira extendendo o delirio.
4. Caroline Polachek - Desire, I Want to Turn Into You
A diva das florituras vocais e os xogos operísticos. A personificación do BCE. A cara visible de concertos memorables e a imaxe pola que pelexan moitas marcas. Caroline Polachek foi portada por motivos sobrados ao longo deste 2023. Omnipresente nas listas de finais de ano con este Desire, I Want to Turn Into You que a eleva a un estrato superior dentro do mundo pop actual. Por méritos propios. É unha das mulleres do ano na música deste 2023 (diríao en singular se non existira Taylor Swift). Así a auparon como tal centos de medios musicais, nos que comparte protagonismo con titánides coma Lana del Rey ou a mencionada Taylor. O éxito que ten colleitado -aínda que non remate de plasmarse en canto a número de escoitas- supera por moito as expectativas máis optimistas de cando, despois dun aceptable primeiro álbum, en 2021 chegou un hit total como ‘Bunny Is A Rider’ para deixar patente que na outrora voz de Chairlift había un diamante en bruto para o mundo do pop.
Desire, I Want to Turn Into You garda cancións como para render a calquera aos seus encantos. O inicio ata a citada ‘Bunny Is a Rider’ é fascinante, no tramo medio permítese asinar unha xoia coma ‘I Believe’ a carón dunha colaboración con Grimes e Dido e aínda lle quedan forzas para pechar con dous temas tan deliciosos coma ‘Smoke’ e ‘Billions’. O de Caroline Polachek é un disco portentoso de pop, de sintetizadores, de festa e de empoderamento no que collen ata gaitas en ‘Blood and Butter’ ou influencias do ‘Cómo ronea’ de Las Chuches. E no que algo tan charramangueiro e na fronteira do cringe coma ‘Sunset’ ten sentido e mesmo funciona. Por detrás dos focos, o xenio de Danny L Harle axudando a completar o puzle dun álbum clave para explicar este 2023. Recollendo a mirada de todas as cámaras, Caroline e o alumeamento dunha nova estrela.
Bótalle un ollo a: ‘Welcome To My Island’. Dámoslle á benvida ao voo número 23. Collan asento e prepárense para despegar. O virtuosismo co que nos recibe Caroline para abrir este disco é o anticipo do que está por chegar. Un preludio dun rito iniciático no absolutismo pop. Todo co que nos vai pasar por riba nos seguintes minutos xa nolo regala de entrada. Porque unha vez que sona ese “Desire / I wanna turn into you” xa non hai volta atrás nin gana algunha de marchar desta illa. Hope you like me, you ain't leaving.
3. Sufjan Stevens - Javelin
Tiña unhas ganas tolas de que salira este disco. Foi anunciado con moita pompa coma o regreso de Sufjan Stevens, quen, por outra parte, nunca deixara de facer cousas (bandas sonoras, discos experimentais, colaboracións) no tempo no que supostamente estivera inactivo. O que quería dicir a promoción, mais ben, era que volvía Sufran Stevens. O alter ego tristón do artista de chamber pop con máis capacidade para humedecer lacrimais da nosa era. E, jo, o certo é que, bromas aparte, a súa é unha traxectoria tráxica. Javelin non escapa desta maldición. O compañeiro de vida do amigo Sufjan, a quen lle dedicou este último álbum, finou o pasado mes de abril. O texto co que o despediu en Instagram o mesmo día da publicación do disco é sobrecolledor. Dá para chorar a mares. Pero non acaba aí o drama. O propio Sufjan sufriu nestes meses unha enfermidade neurolóxica autoinmune que o deixou deitado nunha cama do hospital durante semanas e da que aínda carrexa secuelas. Non vai haber xira de presentación deste traballo porque o seu autor aínda ten que recuperar á forza e a mobilidade completa do seu corpo.
É difícil xulgar Javelin deixando aparte todo este contexto. Porque é unha obra pensada para pulsar as fibras sensibles da alma humana. Porque nese pop orquestal, neses coros grupais e neses arpegios de guitarra reside tanta emoción, tanta humanidade, tanta calidez, que o torrente de sentimentos que remove é irrefreable. Música quente para corazóns brandiños. A sombra de álbumes tan prestixiosos coma Illinoise e Carrie & Lowell é xigantesca, pero non fai de menos un Javelin con luz de seu. Ata os textos e imaxes que acompañan á edición física do álbum son unha preciosidade. E que nos ofrece este disco no musical? Pois máis do mesmo de sempre. Do que nos gusta e do que viñamos buscar aquí.
‘Goodbye Evergreen’ xa deixa claro cal vai ser o discurso, por se alguén fuxira dos adiantos publicados con anterioridade. E todo Javelin avanza por esa senda de imaxinería bíblica (tamén hai referencias mitolóxicas e literarias, mesmo de Annie Ernaux) e sensibilidade extrema para explicar a perda, as fases do dó, a relación ca morte e co desamor. O resentimento, a carraxe, os remordimentos. Pero tamén hai espazo para que entre a luz, para reimaxinar os primeiros amores, os primeiros bicos -que cousa tan bonita e tenra é ‘A Running Start’-, para admirar a natureza, para vivir a vida. Javelin continúa e ‘Everything That Rises’, ‘Genuflecting Ghost’ ou ‘So You Are Tired’ manteñen a inmaculada obra de orfebrería que Sufjan Stevens nos regalou este ano. Un disco inmenso, que, cando parece que vai quedar falto de recursos, chega á súa pedra de toque. ‘Shit Talk’ é unha proba da pureza deste Javelin. Un tema que pasa dos oito minutos e que se vale duns coros celestiais para abrirse de arriba a baixo ca súa letra: “I don't wanna fight at all”. E despois do cal hai que seguir vivindo coma se nada. Isto é Javelin: unha marabilla.
Bótalle un ollo a: ‘Will Anybody Ever Love Me?’. A risco de que algún día caia con todo o tinglado, Sufjan Stevens parece un ser de luz. É imposible escoitar este álbum, e sobre todo este tema, e non querer abrazalo e desexarlle o mellor dos futuros. E que nos abracen a nós tamén, porque é unha cousa tan conmovedora que resulta difícil de describir con palabras o que produce. Ten que haber quen o queira. “For good reasons / Without grievance, not for sport”.
2. Squid - O Monolith
A pulponeta. O monolito. Un discos máis agardados deste 2023 despois dese Bright Green Field ao que eu, coma case sempre, cheguei tarde de máis. Squid son os listos da clase de alumnos con altas capacidades que compoñen todos os da escena Windmill. Compañeiros avantaxados de xeración de bandas tan referenciadas a día de hoxe como o son Black Country; New Road, black midi ou Shame. Un grupo de chavales de Brighton que se valen do art punk para facer música que medra e explora todas as direccións posibles. O Monolith é o segundo traballo de longa duración que entregan e no que deixan patente que para eles o ceo non é o límite, senón o punto de apoio para chegar ata o que está máis alá. De todos xeitos, da igual o que aquí vos conte, nada vai poder explicar máis e mellor este disco, de onde vén, cara onde camiña e o pouso que deixa en nós entre tanto como esta reseña en Hipersónica. A clase de contido (que marabilla é esa sección de críticas extensas que é Liner Notes) polo que merecería pagar unha subscrición vitalicia.
Por intentar aportar algo nas miñas palabras. O Monolith é algo inmenso. Que dá voltas sobre si mesmo, que se fagocita como un uróboros e que revela a cada escoita novas arestas dun prisma de incontables caras. Por momentos Talking Heads, por (moitos) momentos uns Radiohead de hardware actualizado. E tamén Slint, outros coetáneos seus e un cento de influencias máis; pero sempre cunha marcada identidade propia. A etiqueta habitual para falar deles é art punk, mais aquí hai de todo: post-rock, funk, jazz, punk a secas. Atmosferas opresivas, instrumentos de vento que toman por asalto as cancións, voces robóticas e filtradas, berros, xuízos, bruxas, mobles e represión policial. Letras e imaxes que sintetizan como nunca antes a revolución soterrada da Inglaterra post-Brexit. O descontento social, a falta de representatividade, a man invisible que nos afoga e nos golpea. Se o concepto 2023 fora algo aprehensible e se puidera facer música, sería un disco de Squid. “We spin / We dive / The blades / Keep you safe tonight”. Pasarannos o cortacéspede por riba, pero a vitoria moral segue a ser nosa. E a autenticidade e a dignidade son dos poucos bens que non teñen prezo. O Monolith é un disco para xeracións presentes e futuras. Galvanizado para o que poida pasar de aquí en adiante.
Bótalle un ollo a: ‘Undergrowth’. Coquetean co jazz, introducen trompetas. Modulan, aceleran e frean. Todo sobre un baixo que destila groove a cada nota. Mellor derreterse ca ser un simple moble de salón. “You'll never know I'm even there”.
1. Grande Amore - II
Que puta movida ter que falar deste disco outra vez. E aínda por riba ter que facer algo máis ou menos currado porque o poño como o mellor disco deste 2023. Despois de dar a turra con todos os adiantos, de ir a ducias de concertos de Grande Amore e doutros proxectos de Nuno, de entrevistalos, de que me mandaran dous vídeos polo aniversario e outro polo Wrapped, de perseguilos con mencións en redes, de facer a reseña para o post dos lectores de Hipersónica, de escribirlles crónicas a tutiplén. Queda alguén que lea a Xanela e non saiba que me flipan? É imposible. Pero é de xustiza recoñecerlles o que é seu. Non existe este ano para min sen eles. Ca música de Grande Amore rin, coñecín xente, chorei, saltei, batín con centos de persoas en pogos inmensos, tiven accidentes de tráfico. Foron unha peneira ca que procesar e entender os meus propios sentimentos. Foi todo verdá.
Pero nunca reseñei este disco en detalle coma tal. Rexeitei facelo. En parte porque non podo. Ningunha crítica pode ser obxectiva, pero II é parte indisoluble de min. Xa o era antes de saír porque o disco de debut de Grande Amore cambiou a miña química cerebral e son desas persoas que precisan a volta de @daily.dose.of.nuno para ter orde na súa vida. É absurdo intentar contrapoñer este traballo ao que fixeron Squid, Caroline Polachek ou calquera outra lanzamento significativo deste 2023. Ningún deles vai apelar a partes tan íntimas do meu propio ser coma Nuno oubeando e letras que din cousas coma: “Debo ser duro coma a testa do demo / Ou, se non, non o entendo / Se non, non o entendo / Afeito a estar desperto / Afeito a estar desfeito / A veces penso que debo ser de ferro”.
E aínda por riba o envoltorio no que me chegan estas consignas vitais é un polo que devezo. Sintetizadores agresivos, caixas de ritmos aceleradas, guitarras de cando en vez, moitas revolucións, un acabado áspero e pouco descanso. Perfecto para gañar forzas para a pelexa de cada día. “Pero naide ten piso, naide ten traballo / Dentro de nada vamos ter trinta anos / Por que todo é de broma / Mentres todo é cada vez máis caro?”. Nuno renega de etiquetas como profeta dunha xeración lastimada e movidas polo estilo, pero -cantábao en ‘Nunomanía’ hai dous anos- logo nas letras “naide dice máis verdades”.
Xa non está o efecto sorpresa que foi o disco de debut hai dous anos. Pero, sinceramente, penso que desfruto aínda máis de II que do primeiro. Todo é máis directo, máis inmediato (parabéns a Carlangas polo seu papel na produción). E sen perder a esencia de sempre. Vale que non está ‘Fóra’, que é o mellor que teñen feito nunca, pero contabamos con ter unha canción de amor tan pulida e redonda de Grande Amore como o é ‘Onde ela me quer levar’? Perdín a conta das veces que a puxen este ano e sigo obnubilado con esa fantasía de tema. “E penso que sempre vou onde ela me quer levar / Empezo a rirme solo e xa non sei como parar / Sempre que sae o sol, sempre me pasa igual / De noite nunca durmo e de día durmo mal”.
Se algo me doe en II é saber que esa media hora escasa é o único material novo que vou ter do grupo en moitos meses. Síntome coma un adicto que precisa novas doses de misantropía, synthpunk, festas e tormentos e non sabe onde atopalas. “E ábreme a ventá a mañá que eu morra / Que eu non me quedo neste cuarto / Que o mundo está fóra / E eu quero estar co vento e co cheiro todo / Do meu corpo van nacer outros corpos”.
Conclúe este disco de Grande Amore con ‘Eu son a noite’, un tema lóbrego e sórdido coma el só. Onde máis doado é ver a herdanza do rock gótico na música de Nuno, pero que tamén amosa a súa capacidade para construír atmosferas, para existir fóra do hit festivo e descontrolado. Rebosa potencia, ambición, existencialismo, escuridade. É unha xanela aberta a un mundo interior vivísimo. Unha das cimas dun álbum xa marcado a ferro na miña identidade. “Porque hoxe non é onte / E onte nunca máis / Se nunca vai volver / Non o poido esperar / Eu son a noite / Eu son a festa”. Non había outro resultado posible que outorgarlle a primeira posición nesta lista.
Bótalle un ollo a: ‘Ben sabe dios que o intentei’. Unha canción que arrinca dicindo “Dicen que hai formas de estar mellor e ben sabe Dios que o intentei” é un resumo perfecto do meu 2023. Pilleilla prestada en Instagram para o anuario, de feito. Pero o importante é que ademais é un temazo completo. Das versións máis viscerais dun tipo que canta dende as tripas coma Nuno. Un petardazo sonoro. Un convite á festa máis desfasada. “Falei coma eles, vestín coma eles / Fun aos sitios aos que van / Fíxeno todo para saber se no fondo / Son eu o que busca estar mal / Para saber se este odio que teño pola xente / É culpa miña ou de que aquí chove sempre”. Santiago de Compostela, 31 de decembro de 2023. Asinado: eu, literal.
Mil grazas se tedes chegado ata aquí. Este último post foi unha turra inmensa dunha serie de publicacións que me deron un traballo que non vos podedes nin imaxinar. Toda unha aventura meterse a escoitar de novo e reseñar cincuenta discos no lapso dun mes (só posible nas rutinas da xente desempregada ou que vive de facer isto). Agardo que, malia que o resultado final fora o esperado, vos teña servido para volver desfrutar con álbumes que xa coñeciades, verlles outras lecturas ou descubrir música nova. Por facer máis cómoda a escoita de todo o aquí mencionado, deixo aquí arriba a lista de Spotify con todos os temas destacados do top.
Esta edición especial da Xanela sale nas últimas horas de 2023. Esta newsletter ten sido un espazo moi importante para min nestes meses e tenme axudado a atoparme a min mesmo (e a coñecervos máis -ou mesmo de cero- a vós). Agardo que, de hoxe nun ano, poidamos seguir atopándonos neste sitio, en condicións minimamente equiparables. Que este curruncho de Internet siga a ser un lugar de encontro de persoas e intereses diversos. Moitas grazas por formar parte disto e feliz 2024!
2023 en 50 discos:
Bravísimo. Non so o Top, que posiblemente é o que máis lecturas abrangue sempre, noraboa por Xanela ao completo. Máis e mellor no 2024, a onde nos quer levar.