2024 en 50 discos (IV)
Xa estamos en 2025, pero it's very difficult todo esto
Vén de:
Ola! Pido perdón pola tardanza, pero finalmente fun capaz de volver escribir este post. Atasqueime por completo e non sei ata que punto esta lista pode ter xa interese a mediados de xaneiro, pero o meu compromiso era sacala adiante e aquí sigo. Entro nun terreo no que todos os discos son especiais, os vinte mellores dun ano de moitísima música e no que aparecer a estas alturas significa que hai algo dentro de min que leva a todos estes álbumes. Agardo que poida ser de interese, que axude a descubrir algo ou, simplemente, que os desfrutedes tanto coma min. Lembro, de paso, que hai unha listiña con todos os discos (máis outros cincuenta que quedaron ás portas), para que sempre poidades telos a man (se a queredes noutro servizo que non sexa Spotify tamén a podedes pedir).
20. Honeyglaze - Real Deal
Monóculo: 🧐🧐🧐 (3/5)
Xénero: Rock alternativo
Para quen lle guste: Dry Cleaning, pero con sangue nas veas. A movida do Windmill. Slint (a quién no le va a gustar un Spiderland del siglo I).
Un disco que teño aínda a medio ponderar, porque chegou a ultimísima hora. Ultimísima hora de cando se pechou este top, claro, acotado a primeiros de decembro e redactado malamente nas semanas posteriores. Honeyglaze son unha nova aparición na sempre efervescente escena do art punk e rock alternativo británicos, esa que ten regalado nun moi breve espazo de tempo bandas tan aclamadas coma Black Country, New Road; Shame, os discontinuados black midi ou, e sobre todo, Squid (que posiblemente farán o mellor disco deste 2025 e iso que aínda queda un mes para que saia). É un territorio fértil, do que volveremos falar uns postos máis arriba, así que non me extenderei moito. Só direi que por este campo, propenso a mesturar a experimentación e a vangarda sonora coa furia do punk, andan boa parte das miñas filiais musicais.
Honeyglaze gústanme máis conforme máis pisan o acelerador. Os arrebatos de ‘Hide’, cuxas guitarras me lembran por momentos aos citados black midi, ou a contaxiosa liña que conduce ‘Pretty Girls’ son algúns dos momentos álxidos dun disco que tamén me funciona, aínda que non tanto, cando baixan as revolucións en temas máis amigables e dóciles coma ‘I Feel It All’. Chega a haber, incluso, un momento que lembra -tamén nos atoparemos con el axiña- ao afamado clube de lectura de Slint, nese tramo desbocado do final de ‘Safety Pins’. Melodías grosas de baixo, xogos de voces, cancións con arestas e múltiples perspectivas. Este Real Deal garda dentro de si bastante potencial. Hai grupo. Hai ideas. Hai cancións. Desta vez non saíu a combinación perfecta, o póquer de ases co que levar todas as fichas, pero o resultado é igualmente notorio e desfrutable. Non é descartable que na seguinte man poidan ir all in. Con que lles saian un par de temas coma ‘Don't’ son case unha aposta segura.
Unha canción: ‘Ghost’. Precisamente da vertente que non me presta tanto do grupo, pero esta canción en concreto, un amago de rock de estadio, ten algo que me lembra a The Last Dinner Party. E iso sempre está ben (aínda que elas acabaran máis abaixo nesta lista). A interpretación de Anouska Sokolow é o que destaca nunha balada de guitarras que se enfervorizan mentras ela se ispe emocionalmente: “I'm underneath the table, I'm the bedsheets on your back / I am in the front room where the DVDs are stacked / I am here and nowhere, I am always in between / I'm not being literal, but you know what I mean”. Un tema radio-friendly nun disco que é moitas máis cousas.
19. Opeth - The Last Will and Testament
Monóculo: 🧐🧐🧐🧐 (4/5)
Xénero: We are so back.
Para quen lle guste: Opeth. Os Opeth de antes. Os Opeth de agora. As reunións de antigos alumnos.
Xa tiña a idea desta reseña pensada antes das datas do Nadal, pero os ritmos da vida fan que se publique a posteriori. En calquera caso, as últimas semanas acentúaron aínda máis aínda esa sensación que axiña me evoca este novo disco de Opeth. Quen se xuntara estes días con xente á que quere ben e levara tempo sen ver entenderao ao momento. Esa inquedanza, ese sentir que hai persoas que xa pasaron pola vida dun e que non van volver a ela, coas que volver xuntarse é artellar unha ficción momentánea na que se reviven anécdotas e historias compartidas polas que non se volverá transitar. Mais, ás veces, tan pronto pasa o primeiro café, a primeira cerveza, as primeiras conversas protocolarias acerca de como ten sido a vida nos últimos meses; tamén agroma a familiaridade. A confianza. Ese nexo último que é a amizade e que, con algo de cariño e coidado, pervive a través do tempo e nos vencella aos nosos seres queridos. The Last Will and Testament é tamén iso.
Opeth son un dos grupos da miña vida, se non o grupo da miña vida. Son incontables as horas que me teñen acompañado, tanto en primeirísimo primeiro plano coma de música de fondo coa que relaxarme. O lugar seguro no que me refuxio cando necesito conectar e atopar a concentración para sacar algo adiante. Son unha especie de amigos musicais nos que me teño apoiado para enfrontar adversidades. E neste disco revivo con eles algunhas das anécdotas máis divertidas ao seu carón, algunhas xa esquecidas. En The Last Will and Testament volven ao death metal progresivo co que os coñecín, regresan os guturais de Mikael Åkerfeldt (aka Migueliño) dezaseis anos despois (dende o Watershed), e a sensación é a de volver a un fogar familiar.
En menos de minuto e medio xa se deixa ver esa voz de ultratumba en ‘§1’, tema que abre un disco de corte conceptual. Un no que o apartado sonoro segue a lembrar máis ao prog de lanzamentos recentes (In Cauda Venenum, Pale Communion) ca aos discos da época dourada do grupo como Blackwater Park ou Deliverance (aquí reseñado no seu día) e que pule as asperezas iniciais de traballos tan crús e brutais coma My Arms, Your Hearse. Con todo, as partes máis pesadas seguen a ser excelsas e dignísimas herdeiras dun grupo que o ten sido absolutamente todo na escena do death metal máis técnico. Van catorce discos e Opeth aínda teñen cousas novas que contar e trucos cos que nos marabillar. Dá idea do calibre dunha banda única, lexendaria, seguramente a mellor de todas no seu. Esta é, a todas luces, a reseña dun fan. Quen nestes trinta anos non atopara neles nada interesante non o vai facer agora e quen non se achegara antes a eles ten mellores traballos polos que atreverse a explorar, mais… no meu caso, senta ben volver á casa. Este é o meu fogar.
Unha canción: ‘§5’. A canción máis longa do disco e a que máis se abre a deixar voar todas as correntes polas que os Opeth flúen neste álbum. Hai partes atmosféricas, de folk escuro, elaborados e extensos desenvolvementos progresivos, tramos escuros, agudos e voces guturais. Un pequeno compendio como mostra dun disco sensacional, dos que deixan resaca emocional.
18. Mabe Fratti - Sentir que no sabes
Monóculo: 🧐🧐🧐🧐 (4/5)
Xénero: Art pop.
Para quen lle guste: Verde Prato. A cuadratura do círculo.
Non é o violonchelo un instrumento habitual na música pop. Un armatoste de cordas que vibra e emite sons coma procedentes doutras galaxias. Na (recente) reseña de In C, no que Maya Beiser interpreta as composicións de Terry Riley, xa falei un pouco de que me fascina ese son. Sobre todo porque se me fai incriblemente novidoso ante a falta de costume. Penso que ten moito a ver no forte impacto que me causou este Sentir que no sabes, a xoia art pop da artista guatemalteca Mabe Fratti. Aquí o cello non percorre os vieiros do minimalismo e a experimentación. Mellor dito, non percorre só eses. O instrumento queda supeditado a composicións que miran por momentos ao pop, delicadas, apenas vestidas cuns pianos suaves, algúns ventos e unhas percursións tenues. Un andamio musical que acompaña e eleva unha voz marabillosa e delicada. É un traballo de orfebrería, un disco que sona luxoso dende a mestría para combinar elementos sen resultar nin recargado, nin pretencioso, nin artificial nin simple.
Unha obra que non ten medo a despegar o voo cara á abstracción (os dous temas que levan ‘Elastica’ por título ou ‘Kitana’), pero que sabe que cando mellor funciona é cando a voz de María Belén (un acertazo de naming chamarse artisticamente Mabe) toma o control do asunto. Que deixa momentos tan bonitos e irresistibles coma ‘Enfrente’ ou ‘Intento fallido’.
Unha canción: ‘Kravitz’. Afrontei a primeira escoita do disco sen ter nin idea do que tiña por diante. É precisamente a canción que abre unha das que esconde algúns dos sons máis peculiares dese violonchelo que marca todo o álbum. Un primeiro corte que define un disco fermosísimo, que ter sempre preto.
17. Kelly Lee Owens - Dreamstate
Monóculo: (0/5)
Xénero: Non é a miña revolución se non podo bailar.
Para quen lle guste: As larpeiradas. Romy. Fred Again..
Fóra monóculos. Haberá quen diga que lle prestaba máis a Kelly Lee Owens anterior. Que facía unha electrónica con máis matices, máis profunda, máis completa. Pode ser. Non o vou negar nin é a baza que quero xogar. Dreamstate é un álbum fantástico porque non quere ser outra cousa que o que xa é. Unha invitación á danza, ao baile, a pechar os ollos e sentir os baixos bourando no peito mentres a nosa cabeza, da man dos teclados, se teletransporta a un non-lugar. Unha representación musical dunha noite de club, cubata en man e colegas arredor. Unha colección de cancións magnífica, sen máis pretensión ca o desfrute e a celebración. E non por iso, claro está, unha obra menor. A artista británica vira neste álbum de xeito descarado cara ao EDM, deixando as sutilezas do house progresivo para outros momentos. É o camiño que están a seguir outros tantos da escena e que este ano, lamentablemente, se esnafraron cos novos lanzamentos (si, falo de vós: Caribou e Fred Again..).
Onde nos outros casos citados todo soa xa un pouco repetitivo, ao mesmo truco xa visto con anterioridade e manido ata que perde a gracia, neste Dreamstate é aínda fresco ese efecto. O primeiro minuto de ‘Dark Angel’, canción que o abre, deixa claro de que vai esta historia. “Lights, camera, action. That's it”, citando outro dos temazos para a pista deste pasado 2024. Podo comprar que haxa algún momento de sintetizador hiperglucémico, demasiado edulcorado, pero aínda que estea recente o empacho do Nadal aquí a ninguén lle desagrada un doce. Especialmente un do sabor tan puro coma o deste disco de Kelly Lee Owens.
Unha canción: ‘Dreamstate’. Poñerlle a un disco o mesmo título ca a unha canción adoita dicir algo. Bucle de sintetizadores, unha voz suxerente que induce ao trance, un crescendo tan previsible coma larpeiro. Son os elementos que vertebran este tema perfecto para calquera club e calquera noite. Perfecto para soñar.
16. Ducks Ltd. - Harm’s Way
Monóculo: 🧐 (1/5)
Xénero: Pop de Canadá que parece australiano.
Para quen lle guste: Rolling Blackouts Coastal Fever. Australia. O verán. Os trampantollos.
Os dous integrantes de Ducks Ltd. son canadenses. É algo estrano. Coma que Matt Le Tissier fose francés e non inglés. Non só polo nome; senón porque, no caso dun polas florituras no campo, no doutros polo sabor das súas guitarras, o seu comportamento parece denotar outra cousa. De Australia e do seu pop vou falar un pouco máis abaixo, así que vou tentar cinguirme a este Harm's Way que chegou xa o pasado febreiro e, malia o tempo transcorrido, aquí o está, coma un dos discos protagonistas dun ano enteiro de música. Un período de tempo no que segue sen cansar a nostalxia agridoce de ‘Deleted Scenes’, as guitarras trotonas de ‘Train Full of Gasoline’ ou a magnificencia de abrir un álbuma coma este con ‘Hollowed Out’. Coma se se puidera abrir un túnel entre estacións, nos discos de Ducks Ltd. é sempre verán. Pero non ese verán da canícula, da suor e do traballo a pleno sol; senón o da brisa cálida da noitiña, as horas eternas de luz e o frescor de sentirse vivo.
Os ingredientes desta receta son fáciles de conseguir. Guitarras aceleradas, lixeiras, case cristalinas. Un par de instrumentos máis para completar a ecuación. Pero hai un elemento diferencial, ese chef kiss que só se consigue a través do talento para, en apenas dous ou tres minutos, asinar cancións redondas, aínda que sexan tan atropeladas coma ‘On Our Way To The Rave’. Dentro da sinxeleza de Harm's Way está tamén a clave do seu éxito.
Unha canción: ‘Cathedral City’. Non. Non vai de Compostela. Non tirei de chauvinismo para esta escolla, senón da maxia dunhas guitarras que non paran de tremer e galopar ao longo do que, curiosamente, é o tema máis longo de todo o disco (e non chega nin aos tres minutos ao medio). Punteos vitaminados cos que divisar as ondas do mar (e algún surfista) na liña do horizonte dun mediodía perfecto. Uns coros que destilan a máis pura esencia da felicidade.
15. Tristwch Y Fenywod - Tristwch Y Fenywod
Monóculo: 🧐🧐🧐🧐 (4/5)
Xénero: Folk escuro e húmido
Para quen lle guste: O Agrocuir da Ulloa. A santa compaña. A lingua élfica. O calzado con gore-tex.
Hai algo que me flipa na mitoloxía dos países anglosaxóns e de Centroeuropa. A presenza nos seus relatos de bosques tenebrosos, brañas con néboa mesta e todo tipo de horrores e bichería neses espazos. O imaxinario que na cultura popular deixaron gregos e romanos, os mitos que temos máis presentes, teñen outra ambientación, máis mediterránea e solleira. Unha que non casa de todo cunha xeografía e un clima coma os galegos, máis propios doutras latitudes, que fai que o noso imaxinario tamén mire cara aos símbolos celtas como parte fundacional da nosa cultura e identidade. Sen entrar en discusións históricas sobre os pobos antigos que habitaron este territorio, o certo é que, se algo hai abondo aquí, é chuvia, vento, humidade e montes. Paisaxes coma as que precisamente debuxa este disco homónimo de debut do trío galés Tristwch Y Fenywod. Un grupo cuxo nome significa (alerta por tradutor automático) “A tristeza das mulleres”.
Nos 37 minutos deste álbum de debut unha polifonía recita os seus conxuros sobre instrumentais que lembran a un pasado céltico e druídico que elas mesmas evocan nas súas aparicións públicas. Un chamanismo queer e reivindicativo que ten a capacidade de transportarnos no tempo e no espazo. A outras épocas e outros lugares, uns de calcetíns mollados, onde todos os abrigos son poucos para unha humidade que nos entala dende dentro dos nosos propios ósos. Avanzar polo disco é atravesar unha braña na que a beleza e o estrano se alían para crear unha experiencia singular e que nunca antes vivira. Unha na que a reivindicación e a arte van da man para explorar terra ignota. Adoro esta capacidade para crear algo tan novo e orixinal a partir da tradición. Cheguei ao grupo por unha reseña en Hipersónica (onde se non), pero alegroume moitísimo ver que en The Quietus as colocaban no podio do mellor do ano, porque Tristwch Y Fenywod é un deses nomes en linguas imposibles que merece a pena apuntar na memoria.
Unha canción: ‘Llwydyrdd’. A noite é escura e alberga horrores. Unha ambientación tan tensa que corta. Unha canción que chama ao aquelarre e ao prohibido, que incomoda. A sublimación de todo o que inspira este disco.
14. Moin - You Never End
Monóculo: 🧐🧐🧐 (3/5)
Xénero: It's always Slint. Always has been.
Para quen lle guste: Os recitais de micro aberto. O post-rock. Mogwai.
Creo que lle caeron a Still House Plants os premios e a atención mediática que debían ter sido para Moin. Onde o dos primeiros me pareceu un álbum aburrido, pretencioso e con pouco ou nada que me sorprendera e me deixara con gana de máis; aquí, neste You Never End, atopo en cada visita novos xiros, novos recunchos sen visitar, novos ganchos. É máis, non tiña claro en primeira escoita que fora entrar nesta lista e agora penso que está por baixo de outros álbumes que non me gustaron tanto coma este. Non me resulta doado clasificar un son que, aínda que se podería enmarcar coma post-rock, é moitas máis cousas. Aludo bastantes veces ao termo inventado por Hipersónica, o do clube de lectura de Slint, porque, sendo unha referencia manida, conta a verdade. Aquí hai pasaxes que parecen extirpados do Spiderland e a atmosfera que constrúe é, en xeral, debedora do álbum ao que Albini lle deu ás ten f*** stars. Ata as partes de spoken word, que normalmente me poñen do fígado, me gustan. You Never End é desa clase de discos que se instalan no cerebro e van ocupando cada vez máis e máis espazo ata convertirse en referenciais. Noto que está a suceder. Estalo a comparar cun dos discos máis aclamados da historia (e un dos meus favoritos persoais) di bastante do bo que me pode chegar a parecer. E a cada nova escoita segue a escalar novos chanzos.
Unha canción: ‘What if you didn’t need a reason’. Coma para non dicir que son fillos putativos de Slint con esas guitarras vibrando ao aire. Inducindo tensión. Faille moito ben a participación nas voces de James K a un tema atmosférico, poderoso, que capta guai cal é o discurso dun disco monumental.
13. MJ Lenderman - Manning Fireworks
Monóculo: 🧐 (1/5)
Xénero: Alt-country.
Para quen lle guste: Neil Young. Neil Young. Neil Young. O modo carrera do Guitar Hero.
Mark Jacob Lenderman é MJ Lenderman. Un chavaliño de 1999 coñecido mundialmente por ser o guitarrista dunha das mellores bandas da actualidade: Wednesday (que o ano pasado, por certo, quedou moi preto desta mesma posición na lista anual). É currículo suficiente o que ten coa súa aventura en grupo como para telo nun pedestal coma un dos músicos máis estimulantes da actualidade, posto que precisamente se algo brillan en Wednesday (aparte do infinito carisma e o talento de Karly Hartzman) son unhas guitarras omnipresentes en todos os temas. Non contento con isto, Lenderman ten emprendido unha carreira en solitario con varios lanzamentos entre álbumes e EP que oscila (non exenta de debate esta categorización) entre o slacker rock dos comezos e un alt-country tirando a canónico na actualidade. Coma se fora o zilennial encargado de recibir a herdanza musical de xigantes coma Neil Young, a quen a súa música mira unha e outra vez.
Son palabras maiores. Quizais das máis grandes que se poidan escribir na música contemporánea, pero non fan demasiada sombra nun disco coma este Manning Fireworks, que é simplemente incontestable. Pode xerar máis ou menos entusiasmo, enténdoo, pero non haberá quen se atreva a defenestrar un álbum notabilísimo, que apuntaba maneiras cando se anunciou, confirmounas nos adiantos e mantivo o tipo cando se revelou a colección completa. 2024, se foi algo, foi o ano da confirmación da nova vaga de alt-country da que xa falei neste top cando repasei o disco de Brown Horse. Un estilo en boga e un artista talentoso nun bo momento creativo só pode ter como resultado un álbum pertinente e acertado. A canción titula abre unha aventura con paradas destacadísimas en ‘Rudolph’, ‘Wristwatch’, ‘She's Leaving You’ ou ‘On My Knees’. Temas universais, referencias moi claras (parafrasea a Bob Dylan, cita a Eric Clapton) e un punto de humor (ese “I wouldn't be in the seminary if I could be with you”) que consolidan un disco sobresaínte. Está en todos os tops de finais do pasado ano. Moitas veces pode ser visto coma unha opción segura, para non arriscar, convencional. Pero… é simplemente facer xustiza cun traballo fenomenal.
Unha canción: ‘Joker Lips’. Hai varios temas que están á altura deste, pero esa posición ao primeiro de todo do álbum, os riffs de guitarra que quedan instalados na memoria e son, á vez, novos e vellos; a factura excelente de todo o que sucede… é un resumo do disco e, nunha primeira escoita, o anticipo do que está por vir. Un disparo de seguridade ao centro da diana.
12. Dillom - Por Cesárea
Monóculo: 🧐🧐 (2/5)
Xénero: Horrorcore will never die, but you will.
Para quen lle guste: Beastie Boys, Trueno, Joy Division, Three 6 Mafia.
Sempre tiven un presaxio respecto da evolución da etiquetada como música urbana. Despois de tantos, tantísimos, anos facendo apoloxía de egos superlativos, de liderados incontestables e de personalidades monolíticas e homoxéneas; nalgún momento tiñan que chegar as fracturas e as feridas. Que a vista, en vez de na proxección exterior, se ía pór na introspección e nos monstros que levamos dentro. Houbo un amago de moda de sadboys que acabou bastante absorbida por toda a incelada. Xente que pervirteu o hyperpop para acabar facendo del unha amalgama sen substancia nin contido que rescatar. Pero desa vertente emocional (si, emo) da música urbana tamén quedaban filóns por explotar. E ninguén está a sacar un mineral tan puro coma o que recolle este Por cesárea de Dillom. Din con el na miña oposición anual, ese repaso en orde alfabética ao cartaz do Primavera Sound, na que pensei que este homiño era o enésimo rapeiro arxentino xenérico e levei unha agradable sorpresa.
O proxecto de Dylan León Masa conecta directamente con toda a vaga de artistas arxentinos (capitaneados nun primeiro momento por Duki, Nicki Nicole ou Trueno e agora xa non sei por quen) hai nada emerxentes e agora consolidados coma megaestrelas. Un éxito fulgurante e masivo ao que Dillom lle pode pór o contrapunto escuro. Onde outros fabrican hits coma churros, aquí hai un rapaz que escribe sobre abusos, drogas, intentos de suicidio, malos tratos, podremia. Parafraseando a Mogwai: “Horrorcore will never die, but you will”. En liña ca escola do rap sureño estadounidense, que arrastra estrofas sobre bases pesadas, pero cambiando as producións electrónicas por arreglos orgánicos e unhas guitarras que son… post-punk? Que é esta mestura? ‘Últimamente’ abre o disco cun gancho directo á mandíbula. Un baixo gordo, denso, que introduce paseniño, a ritmo case de jazz, unha canción que tarda un minuto en introducir a letra. Pasaxes escuras, tensas, que van oprimindo unha canción que acaba asfixiada ata que chega o cambio de ritmo no último tercio do tema. Dillom xa non rapea, repta, arrástrase polo chan nunha cadencia esquizoide. Hai alguén na súa cabeza que non el.
Tolemia. Medo. Violencia. Benzodiazepinas. Cos discos deliberadamente escuros, coma este, pásame que moitas veces acabo rexeitándoos porque acaban caendo en dinámicas pouco menos ca autoparódicas. Poses de malditismo, unha afectación excesiva, un sufrimento de cartón pedra. Adoita ocorrer e, porén, con Por cesárea non me pasa. Porque, entre toda esta ansiedade, tamén hai espazo para as risas (mesmo que sexan macabras), para a diversión. Dillom fai equilibrismos entre o ridículo, o impostado, o xenuíno e a excelencia e sae airoso porque atesoura un talento único, xigantesco. Nun mesmo álbum, en apenas 35 minutos conviven ‘Cirugía’, ‘La carie’, ou ‘Buenos tiempos’. Saia pola tanxente de Joy Division, pola glorieta do latino ou pola autopista do macarra sempre toma o camiño correcto. É un disco único, por diferente e por irrepetible. Un que xunta nuna mesma canción un sample de Swans con rimar “liposucción” e “pitosucción” por riba de bases dos Beastie Boys. Triple salto mortal carpado con tirabuzón.
Cara ao final de Por cesárea aparece ‘Muñecas’ un tema que, aínda que empeza feliz e animado, acaba torcéndose, baixando aos infernos ata terminar narrando episodios de violencia e malos tratos dun xeito que é ata incómodo de escoitar. Estaos a frivolizar? Está a retratar en apenas dous minutos un trastorno bipolar? Agradécese a “pausa” instrumental que ‘(Irreversible)’ dá a continuación para encaixar e procesar o acontecido. Un breve interludio e, de súpeto, un frenesí punk coma ‘Coyote’. É difícil saber que está a pasar en cada porque neste disco pasan constantemente moitas cousas, todas diferentes. Tantas que ata ese final luminoso con ‘Ciudad de la Paz’ parece nada máis e nada menos que a chegada á estación da salvación, unha escapatoria a un álbum que é un burato negro do que é imposible escapar traspasado o horizonte de sucesos.
Unha canción: ‘Mi peor enemigo’. Non representa en absoluto o son (e pode que tampouco o ton) do disco. Pero consigue ata reconciliarme cunha persoa que non soporto como é Andrés Calamaro. Está espléndido (non coma en ‘Honk Kong’, de C. Tangana) no seu cameo nun corte existencialista, que ten un retrouso fantástico. As sombras de Por cesárea están por aquí axexando, coma nas paredes de Carcoma, pero non toman o protagonismo. Aquí hai tempo para que os instrumentos respiren, para que as melodías nos comprazan. E para que todo estoupe nun clímax final: “La vida pasa rápido, rápido”.
11. Quivers - Oyster Custs
Monóculo: 🧐 (1/5)
Xénero: Jangle pop.
Para quen lle guste: As antípodas. As cancións perfectas. A vida. O sol. O verán.
Australia (volvemos á referencia fundamental de cando falei de Ducks Ltd.) ten fama de ser un país-continente mortífero, repleto de animais estranos e velenosos. Un lugar hostil e desértico que foi nun tempo o maior cárcere a ceo aberto do mundo. Un escenario do que parece incrible que hoxe mane da forma que o fai a fonte das cancións pop perfectas. É incontable o número de artistas que, en tempos recentes, ten saído desta xigantesca illa, na que a música de guitarras e o pop que lembra lugares solleiros é case relixión. Quivers son a enésima mostra de que existe un lugar, nas antípodas deste planeta, no que é verán cando aquí e inverno, que brilla con outra luz e no que todo é diferente.
Oyster Cuts é un disco riquiño. Comedido e expansivo. Cancións a varias voces, raca-raca de guitarras. O manual do jangle pop aquí presente unha vez máis, con temas que falan de todas as vidas habidas e por haber. Sentimentos universais e emocións a flor de pel dende que comeza a soar a fantástica ‘Never Be Lonely’. Unha sensación que se agudiza en canto ‘Pink Smoke’ continúa unha racha prodixiosa dun grupo que non baixa o pistón en ningún momento dun álbum que non inventa a roda, só itera sobre a perfección do pop de guitarras. É imposible poñer un pero, buscarlle un ángulo débil, a unha canción tan redonda. A un disco no que se suceden cunha facilidade pasmosa liñas de guitarra sobre as que flotar, voces que acariñan, retrousos memorables. Calquera tema (‘More Lost’, ‘Apparition’, ‘Fake Flowers’) serve de exemplo da marabilla que é este Oyster Cuts. Tal e como se despiden eles: “I wanna be more reckless”.
Unha canción: ‘Grief Has Feathers’. Parece mentira que dun disco tan feliz, tan luminoso, divertido e cheo de caramelos poperos veña destacar un medio tempo apoiado sobre teclados. Unha canción medio doce-medio melancólica, que tamén explora a fermosura que é ‘Screensaver’. Pero esta ‘Grief Has Feathers’ é tan bonita, tan sentida, tan balsámica que sempre é a primeira que me vén á cabeza cando penso neste disco de Quivers. Para coñecer ben a ledicia hai que ter experimentado tamén algo de tristura antes.
Felicítoche, tremendo curro e gran selección!