S.O.S. for love
Por fin un post de menos de dúas mil palabras
Por unha vez na vida facíame ilusión estar en Compostela canda o Apóstolo. Son partidario de fuxir o máis lonxe posible nesta semana e volver cas festas xa avanzadas, cando xa é posible andar polas rúas e entrar nos locais. Porén, este ano non quería perder por nada do mundo o concerto de Grande Amore no Festigal.
Estame a pasar un pouco de factura á hora de escribir este boletín, xa na madrugada do día seguinte e ca mente bastante máis espesa do habitual. Pero pagou a pena. É a cuarta ou a quinta vez que vexo a Nuno e compañía enriba dun escenario este ano e sempre foron a decisión correcta. Os seus concertos son pura enerxía e puro caos. Nunca o mesmo repertorio, nunca a mesma orde, a excepción dese final habitual con ‘Esta pena que a veces teño’ e ‘Vamos enchernos (e vamos falar de cousas’. Si se repiten, por sorte, moitas das caras entre o público, ata o punto de que teño construído amizades en base aos concertos desta xente. Son un pequeno microcosmos no que sempre hai cousas novas, pero tamén os suficientes elementos familiares para sentirme coma na casa.
Sen entrar en moito máis detalle, si quero destacar desta ocasión a camisetaza do Arzúa ca que Nuno decidiu saír a actuar e a versión charramangueira que se marcou en solitario dunha das miñas cancións favoritas, pode que a que máis, dos Ataque Escampe, ‘A vitoria’. Un himno lento e melancólico nun concerto dun festival gratis e pasando das tres da mañá. A clase de elección que me fai estar incriblemente orgulloso de seguir a este señor. “Eu así me rebelo”.
Por favor, que volva a publicar contido @daily.dose.of.nuno en Instagram. Necesítoo.
A vitoria
Humana como son, crin na vitoria o domingo entre as dez e as once da noite. Non na de ningún partido en particular, pero si na conquista social de non ver gobernando en España a peña abertamente fascista (recalco o de abertamente, porque o historial recente tampouco dá como para presumir). Quedou máis ben en empate ao final do escrutinio, pero ás veces tamén abonda con non perder. Admito que non teño nin idea de que nos depara o futuro inmediato e aínda menos do que nos podemos atopar a medio prazo, só moitas teorías e incertidume. Con todo, a satisfacción de ver moitas caras torcidas na noite electoral compensou boa parte da ansiedade e medo de todos os días previos.
Non é este un espazo no que queira dar demasiado espazo ás dinámicas e á actualidade da política de partidos, pero o deste domingo pareceume un fito o suficientemente importante como para mencionalo. Aínda así, mentres se estaban a contar os votos, non paraban de resonarme na cabeza as estrofas de ‘Titus Andronicus Forever’: “The enemy is everywhere / The enemy is everywhere / But no one seems to be worried or care / That the enemy is everywhere”. Que cada un lle poña cara, nome e ideas aos seus inimigos.
I’m gone, I’m dead
A obra de arte de Pauline Ballet que abre esta sección é a mellor fotografía deportiva que vin en moito tempo. A instantánea que narra cunha soa imaxe un dos grandes relatos do ciclismo moderno: a rivalidade entre Jonas Vingegaard e Tadej Pogačar. Os dous veñen de pechar un Tour de Francia memorable este pasado domingo, dende o multitudinario inicio en Euskadi ata o peche en París. Tres semanas de competición vibrante, nas que a resolución de moitas etapas foron tan brillantes como a loita por unha clasificación xeral que quedou deslucida nas últimas xornadas pola implosión de Pogačar e o liderado sen fisuras de Vingegaard.
“I’m gone. I’m dead”, alcanzou a dicir o corredor esloveno antes de descolgarse do pelotón de favoritos nas primeiras rampas do Col de La Loze, un coloso alpino que se corona a máis de 2.200 metros de altura e no que a estrela máis rutilante do ciclismo actual enterrou calquera aspiración de derrotar ao seu rival xeneracional e abrochar un terceiro Tour para o seu palmarés. Agora están empatados a dous. Pero mentres o ciclista dinamarqués apenas loce triunfos fóra da ronda gala, Pogačar encarna o soño de calquera aficionado ao ciclismo. Todo á vez en todas partes. Dous Tour, si. Pero tamén tres dos cinco Monumentos, varias clásicas máis, medalla olímpica en Tokio 2021 e a mira posta no maillot arcobaleno do Mundial. O ciclista total. A só un par de vitorias de ter erguido os brazos en todos os lugares que importan. Via Roma e o velódromo de Roubaix agardan.
De xeito contrario ao que di quen non entende a grandeza neste deporte, Pogačar non debe centrarse no Tour e olvidar o resto. Para acrecentar a súa lenda, ten que seguir sendo quen seleccione a Milan-San Remo atacando no Poggio, quen solte de roda a todos os clasicómanos en Flandes, atreverse cos adoquíns do bosque de Arenberg, procurar nova gloria no Zoncolan ou no Angliru, mollarlle a orella aos puncheurs nas Ardenas. Seguir sendo todo á vez en todas partes. É o principal responsable, polo seu carácter e a súa forma de competir, da época dourada do ciclismo que estamos a vivir, e a desfrutar, e non o é por sumar un Tour máis ou menos, senón polos momentos que nos agasalla.
Como aficionado, só pido que todo isto dure o máximo posible e que sexa verdade. Ou, polo menos, que se non o é non o saibamos nunca.
Agora Twitter chámase Weikis
Xa non sei nin cantas veces comentei por aquí a decadencia desa rede social que é como heroína para os adictos á información e os estímulos constantes coma min. Que se censura, que se erros de funcionamento, que se buscas Twitter en Google e só sale Elon Musk pedindo perras, etc. Un dos últimos clavos na caixa parece ser o rebranding non solicitado por ninguén dunha das marcas máis icónicas de Internet. O paxariño de Twitter é agora a X menos carismática que vin na miña vida. Unha nova clase maxistral de agile, kaizen e relacións públicas por parte dun dos seres humanos máis insoportables que se coñecen.
A canción da semana
Teño bastante parado o caixón de entrada de música nova estas semanas dende a viaxe a Senegal. Entre obrigacións varias e coidar algo dos meus vínculos sociais non tiven tempo para dedicarme a curiosear na medida en que me gustaría, así que a sección de novidades vén algo máis lixeira do habitual. Porén, si hai un par de apuntes que quero facer:
Big Thief, o grupo das cancións nas que quedar a vivir, editou por fin a versión de estudo de ‘Vampire Empire’, a canción que presentaran no late show de Stephen Colbert hai xa uns meses e que inclúen de xeito habitual nos seus directos. Como a xente é gilipollas (perdón, pero é así), houbo quen os criticou por como escolleron gravala argumentando que lles gustaba máis a versión en vivo. Un pouco vibras deste outro tuit ensinándolle a Borja Iglesias como meter goles. O caso é que o grupo decidiu responder e defender o seu criterio artístico nun fío e explicando que a outra versión xa está dispoñible para quen a queira escoitar. Resumo rápido, ambas son marabillosas. Big Thief son un grupo nun estado de gracia compositivo e interpretativo e, en concreto, esta canción é unha das súas cimas creativas: “You give me chills / I’ve had it with the drills / I am nothing, you are nothing / We are nothing with the pills / I am empty ‘til she fills / Alive until she kills / In her vampire empire, I am / Falling, yeah / Falling, yeah”.
Isto non debería ir aquí, pero parece ser, polo que conta a revista norteamericana People, que Rosalía e Rauw Alejandro xa non están xuntos. Era un amor demasiado intenso, empalagoso, sobreactuado e novelado como para rematar ben de todo e pinta a que así foi. Meto este salseo na sección de música porque, como ben se anticipa aquí, pinta a que polo menos imos ter outro discazo a raíz de todo isto. De momento, ela leva tres de tres sen fallo.
Xa me jode falar de Rosalía e que o seguinte breve sexa para C. Tangana. Prometo que non foi pensado, pero decateime con isto xa redactado e fíxome gracia a coincidencia. Pucho sacou hai unhas semanas a canción polo centenario do Celta, ‘Oliveira dos cen anos’, e nun primeiro momento non me dixo nada o tema. Co paso dos días venme cada vez máis a cabeza ese berro marcial de “Un escudo no meu peito / Sempre Celta” e esa frase tan potente de “Na ledicia son celeste / Celtista no padecer”. Mellora co tempo, coma os bos viños, pero o mellor de todo é o vídeo, gravado na ría de Vigo. Espectacular.
Vou pechar xa esta edición da Xanela cunha nova canción da semana, coma sempre. Caéme un pouco a cara de vergonza co feito de que haxa xa máis cancións en catalán ca en galego na lista de Spotify na que vou recopilando os temas, pero de momento cadrou así.
O caso é que quería recuperar nesta ocasión ‘Calgary 88’, de Antònia Font, unha das miñas cancións favoritas de sempre, que pertence ao disco Lamparetes, de 2011, e no que hai outros temazos do grupo como ‘Me sobren paraules’ ou ‘Clint Eastwood’ (esta última foi a que me serviu para descubrir o grupo).
Antònia Font son un grupo mallorquín que estivo activo entre 1997 e 2013, un período no que sacaron oito discos de estudo cun éxito notable de crítica pola apertura de miras que supoñía en canto ao pop feito en catalán. En 2013 anunciaron que se disolvían “satisfeitos co traballo feito e conscientes do seu legado” para poder “concentrarse en proxectos persoais non necesariamente relacionados coa música”. O cantante, guitarrista e compositor Joan Miquel Oliver aproveitou esta etapa posterior á disolución para darlle novos folgos á súa traxectoria en solitario.
En maio de 2021, nunha das rúas centrais de Barcelona aparecía unha lona xigante co texto “alegria!” escrito nela co estilo corporativo do Primavera Sound. Unha das cancións máis populares de Antònia Font, que anunciaban así que volvían reunirse para tocar no festival catalán (por certo, cancelan a edición de Madrid despois do fracaso deste ano, alégrame mil esta noticia). Esta reunión trouxo consigo un novo disco: Un minut estroboscòpica (2022).
De entre toda a súa obra de pop amable con detalles de folclore mediterráneo, ‘Calgary 88’ segue a ser o meu tema favorito. A canción de pop perfecta. Algo menos de catro minutos nos que contan a historia inventada dunha parella de bailaríns sobre xeo na final dos Xogos Olímpicos de Inverno de Calgary (Canadá) 1988.
Melodía alegre, sintetizadores, unha historia de amor algo melosa pero cuquiña, referencias mundanas. Ingredientes perfectos para desfrutar dunha canción que sempre que a escoito é capaz de debuxarme un sorriso. Un retrouso trotón e pegañento, dos que perviven para sempre na memoria: “Ballam aquesta melodia moderna / A una pista de gel de Calgary 88 / Ja sona sa cançó per megafonia / Atlantis is calling (S.O.S. for love)”.
No meu mundo ideal o mainstream é precisamente isto. Cancións amables, ben feitas e que inspiran bo rollo. Non teño vídeo do momento, pero cando o ano pasado a tocaron dende o escenario principal do Primavera en Mordor sentín que podía pechar un capítulo da miña vida dez anos despois de escoitala por primeira vez. Non son o grupo ao que máis atención lles prestei neste tempo, pero Antònia Font sempre estiveron aí conmigo.
Con isto remato un post bastante máis curto que a media deste espazo. É verán e teño a cabeza algo máis dispersa ca de costume. Vémonos nunha semana e, se chegaches ata aquí, moitas grazas unha vez máis por lerme!