Abrazar o caos

Cuanto peor mejor para todos y cuanto peor para todos mejor, mejor para mí el suyo beneficio político

Jun 07, 2023

Estamos de volta. Para sorpresa de ninguén, a pasada semana falleille aos meus propio prazos e non fun quen de ter listo a tempo o boletín de cada mércores. Tendo en conta a inversión de tempo que me require ter algo coidado este espazo era previsible que á mínima que estivese algo ocupado ía pasar e así foi. Con todo, estou contento de volver escribir aquí e un pouco sobrepasado con todo o que pasou nestes quince días e por como contalo por aquí con algo de xeito.

Non sei se ao resto de xente que escribe lle pasan estas cousas, mais a min volver coller un teclado despois dun tempo sen facelo cóstame moitísimo. Tiña unha idea para este post co caos como fío condutor, a cal non sei se segue vixente, pero vouna retomar para ver se se engraxa a maquinaria e consigo aquelar un texto decente.

No borrador que deixei escrito hai uns días contaba que son días volátiles no político. “It’s better to burn out than to fade away”, que cantaba Neil Young e que deixaba anotado Kurt Cobain antes de pegarse un tiro. Na fogueira das vaidades teñen ardido nos últimos anos moitos que viñan poñer o mundo patas arriba. Podemos e Ciudadanos eran o futuro non hai tanto. A día de hoxe, xa habitan na memoria de tempos pasados. En maio de 2018, o PP de Mariano Rajoy aseguraba a lexislatura sacando adiante con suor e bágoas os orzamentos xerais do Estado. Non pasaran quince días e Pedro Sánchez era presidente do Goberno. Pandemia, guerra, crisis. Son, en definitiva, malos tempos para a futuroloxía. A historia estase a escribir en directo e á velocidade dun feed de TikTok.

Hai quen intenta tomar nota e buscar patróns racionais no que nos rodea. Eu, a verdade, prefiro abrazar o caos. Boto moitísimo de menos escribir de actualidade, estar ao pé das campañas electorais e participar como un equilibrista máis de todo ese circo. Encantaríame ter algo interesante que contar, aportar algo que puidera darlle á xente un novo punto de vista co que interpretar á realidade política que ten arredor. Pero, lamentablemente, por moito que lea ou escoite, hai tempo que a actualidade me vén ensinando que a gran maioría non sabemos nin por onde sopla o vento. Oímos campás, mais non sabemos onde repican. Dende un punto de vista teórico pode parecer que a política é a arte de planificar e executar, pero na práctica todo se remite a saber improvisar con certa gracia.

Déjalos que caminen como ellos camelen

Hai xa uns días que se fixo viral -non me gusta nada a palabra, pero neste caso é axeitada- o tuit do que pego un pantallazo aquí arriba. Que as actitudes, discursos e contidos de determinados creadores están escorados cara á dereita pensaba que era un argumento minimamente de consenso, malia resultou ser que non, que se armou bastante polémica co tema e que hai peña neste mundo das redes sociais que cre sen ironías que algún destes catro personaxes que aparecen enriba deste bloque de texto son “progres” e mesmo “aliades”. Se non os coñecedes non vos perdedes nada. Teño que citar as textualidades entre comiñas porque por moito que a lea empregada como tal non podo parar de flipar ao pensar que a palabra progresista poida ter unha mínima connotación negativa para alguén.

En calquera caso, alén das realidades que cada quen debuxa na súa cabeza, penso que non é difícil detectar nos mundos de Twitch e YouTube elementos que artellan un marco ideolóxico colocado moi á dereita como a sublimación dos egos, a hipercompetitividade, a cultura dunha suposta meritocracia, a omnipresencia de referentes exclusivamente masculinos e masculinizados, a adoración do luxo e do material ou mesmo as linguaxes empregadas. Por moito que se lle dean as costas a todo o que pasa nestas redes e en especial entre o público adolescente o certo é que isto ten consecuencias: un partido de ultradereita é a opción favorita dos rapaces que comezan a votar en 2023.

Reducilo a unha cuestión de que produtos culturais ou de entretemento consume a chavalada é sesgar e simplificar demasiado un debate moi amplo, no que cómpre ter en conta infinidade de factores máis como a propia crise do sistema político e partidista, a percepción de falta de representatividade, o descontento xeral cun sistema económico que castiga o poder adquisitivo das clases medias e baixas ou mesmo a institucionalización necesaria de certos discursos en favor da igualdade de determinadas minorías. Isto último paréceme tamén moi importante. Falando con profesionais de centros educativos e con persoas que imparten charlas especializadas en colexios e institutos todos coinciden en observar un retroceso en materia de igualdade de xénero entre os rapaces en tempos recentes. Non atopei estudos o suficientemente elaborados que avalen estas impresións, pero si coñezo casos de currículos ou plans formativos que se tiveron que ver modificados ante as resistencias que espertaban nos rapaces os contidos de xénero. Bastante triste, ao meu sincero entender.

E cal é a solución a todo isto? Pois non teño nin idea. Aínda así, preocúpame e resúltame descorazonador pensar en que, en mes e medio, vai haber miles de adolescentes en España que estreen o seu dereito ao voto optando nunhas eleccións xerais por una formación filofascista, que cuestiona os dereitos humanos máis básicos e cuxo discurso nos retrotrae varias décadas atrás. Porque vai pasar. Que os matinais da tele e as homilías das radios teñen moita influencia sobre certo estrato da poboación podo aceptalo, pero ver o futuro dun país entregado aos postulados da ultradereita dáme moita moita moita pena.

Escoitamos o que nos gusta ou gústanos o que escoitamos?

Sobre o rol dos medios na conformación das nosas ideoloxías e gustos xa apuntei un par de cousas no bloque anterior, pero ahora quería levalo a onde a min me gusta: ao musical. O outro día atopei por Twitter un documento que recollía a evolución da lista de Los 40 ao longo do ano 2000. En total, nos 365 días que durou o ano pasaron por esta lista de éxitos unhas 456 cancións diferentes, cunha media de case nove novas entradas á semana. A estas alturas de 2023, cando van 22 listas diferentes, só conseguiron figurar nelas 39 temas novos, 1,77 por semana. Cinco veces menos que hai pouco máis de vinte anos. Xusto na época na que o streaming e as redes sociais favorecen máis que nunca o acceso a música nova, a lista de cancións que consiguen ter “éxito” en medios (e, en consecuencia, de público) é menor ca nunca. O coto privado da industria é cada vez máis pechado.

Por se fora pouco, é habitual que haxa artistas que ocupen máis dunha posición deste ranking con diferentes traballos, algo tamén pouco común hai uns anos. E xa por último, os récords históricos de permanencia nestas listas están en mans de temas actuais. ‘Blinding Lights’, de The Weeknd, chegou a estar 66 semanas na lista de Los 40 ata que desapareceu durante 2022. Máis dun ano nunha lista de éxitos nun mundo que edita a diario máis música da que unha persoa pode escoitar en toda a súa vida. Inconcebible, pero certo. Volvendo un pouco máis atrás no tempo, ata a década dos 90, a media de entradas ao ano na lista andaba preto das 1.000 cancións. Na radio sonaba nun ano o que hoxe sonaría en dez, en canto a variedade.

Todo isto tamén me remite a este artigo de hai uns anos en Stereolab sobre Pavement e o repentino éxito das súas caras B grazas ao algoritmo. A historia é bastante chula: Stephen Malkmus, cantante, guitarrista e compositor dunha das bandas fundamentais do rock alternativo americano, entra nunha panadaría con seu fillo e escoita de fondo unha melodía que lle resulta familiar. Primeiro pensa que son os Rolling Stones, despois decátase de que é ‘Harness your Hopes’, unha canción escrita por el hai décadas e que nunca se editara máis alá de recopilatorios de rarezas do grupo e versión extendidas dalgún disco. Co tempo, por algunha misteriosa razón, foi medrando en popularidade ata ser, a día de hoxe, a canción máis reproducida do grupo en Spotify con máis de 100 millóns de escoitas. ‘Cut Your Hair’, un dos himnos da banda e do rock dos 90, non chega aos corenta millóns. Nin falar do resto da súa discografía.

Indagando nas razóns dese petardazo repentino, a banda acabou vendo que o tema se colara nunha desas listas prefabricadas polo servizo de streaming con motivos tan varios como “Fuera estrés”, “Hits alegres” ou “Chill 2023”. E que o sistema de reprodución automático ao rematar outras cancións tamén a introducía polo seu estilo similar a outros moitos temas. Era unha canción mimada polo algoritmo, en resumo. Cifras astronómicas de exposición e de potenciais ingresos determinadas pola arbitrariedade dunha persona que elabora listas de reprodución ou polos criterios nada específicos dun algoritmo ou dunha intelixencia artificial. Asusta.

O que me leva a pensar todo isto é se de verdade escoitamos a música que nos gusta ou se nos limitamos a que nos guste o que chega a nós. A infinidade de información sobre música que temos á nosa man (xornalistas, medios especializados, cabeceiras xeneralistas, Wikipedia, perfiles de redes de artistas ou discográficas, salas e locais de proximidade) non redunda nunha maior “formación” ou pluralidade musical, senón que nos perdemos nese océano de estímulos e acabamos tendendo a homoxeneidade. Se ademais a industria -saúdos, Los 40 e demais plataformas- se entrega por completo aos ditados das multinacionais do sector e reducen ata o mínimo imaxinable a oferta por intereses empresariais o panorama que queda é desolador. Tamén se pode, e se debe, criticar o papel da crítica especializada e dos medios musicais en España, convertidos en delegacións de relacións públicas de grupos discográficos e empresas de espectáculos, pero esa é unha historia para outro día.

A conclusión é que, hoxe por hoxe, nin hai responsabilidade das plataformas para con os seus consumidores, nin existe interese por ir máis alá das listas de novidades por parte dos usuarios, nin a crítica está a exercer o seu rol con honestidade, integridade e un mínimo de eficacia. La combi completa.

O elefante na habitación

O principal motivo de todo o atasco con sacar adiante a Xanela estas semanas foi o Primavera Sound. Entre trazar coma un psicópata o Clashfinder dos horarios (este ano fíxenlle máis caso ca outros, orgulloso do traballo previo), botarlle unha ollada a cousas que non coñecía e asistir ao festival en si non tiven todo o tempo que me gustaría nin estiven todo o espléndido que debera. O caso é que sendo esta Xanela un intento de espazo cultural, e de certa actualidade, quería comentar algo do Primavera e non sabía que facer. Como non podo escapar do elefante na habitación, vouno abordar o mellor que poida e tirando dalgúns memes de Twitter e algún vídeo propio para rescatarme e facerlle amena a lectura a quen chegue ata aquí. Vai unha listaxe en orde alfabética de cousas que vin estes días e un comentario breve dalgunha delas.

ascendant vierge: Cheguei tarde porque se solaparon con Blur, pero o deste dúo francés é unha cousa moi seria e moi tola. Techno hardcore e hyperpop, unha combinación arriscada que se sostén no vozarrón con tintes góticos de Mathilde Fernandez e en bases maquineras a máis non poder. Normal que a xente estivera a topísimo. Que chegue agosto xa para velos outra vez no Paredes de Coura.

bar italia: Recollen a fermosa tradición indie de tocar sen ganas e ser ata antipáticos, pero teñen un rollazo tremendo e sonan coma canóns. Un dos meus discos favoritos deste ano e mereceu a pena o pateo ata o Fòrum a horas prohibitivas do sábado á tarde por velos.
The Beths: Hai unha lei non escrita no ordenamento xurídico español que di que un dos mellores concertos do Primavera Sound de cada ano teno que dar unha banda de guitarras australiana. The Beths son neozelandeses, pero recolleron o testigo de colegas seus da illa/continente do lado como Pond, Tame Impala ou Rolling Blackouts Coastal Fever para facer cumprir este precepto. En disco non me apasionan. En directo estou subidísimo ao carro.
Black Country, New Road: Foi o meu primeiro concerto no Fòrum deste ano. Ants From Up There é un disco para a historia, pero que vaia quedar no olvido despois da saída de Isaac Wood penso que é unha lousa moi difícil de levantar para a banda. Os temas de Live at the Bush Hall sonan ben, hai complicidade, hai talento; pero tamén hai unha falta importante de conexión ca xente e de mensaxe. Alégrome de velos, preocúpame que vai ser do grupo no futuro.
Blondshell: Creo que poucas veces tiven un hype tan raro coma con esta rapaza. Vina dúas veces en días e lugares diferentes e sigo prendado desde disco debut de só nove cancións e rock decadente posruptura. Mil ganas de que saque máis cousas para ver onde pode chegar.
Blur: Non me entusiasmaron, pero non sei se é egoísta pola miña parte pedirlle máis á banda trinta anos despois porque probablemente xa non poidan ofrecelo. Repasaron todas as clásicas -ata caeu ‘Country House’ por primeira vez dende 2015-, visitaron algunha cara B, adiantaron dúas das novas e implicáronse todo o que puideron. Nada que reprochar, pero o tempo non pasa en balde.
Brutalismus 3000: O xoves fun de valente sen tapóns polo festival. Se non estou xordo a día de hoxe foi porque o cansancio acabou conmigo antes que os amplificadores deste concerto. Tecno industrial chegado desde Alemania. Coma se unha máquina siderúrxica puidese tomar un tripi e facer música. Imposible atopar nada mellor para as 5 da mañá. As 5 da tarde ou escoitados na casa gústanme bastante menos.
Built to Spill: Levo anos querendo deixar atrás as guitarras, pero hai veces que é simplemente imposible. Doug Martsch é un auténtico xenio. Saleu con toda a parsimonia do universo, plantouse diante do seu público e púxose a afinar a guitarra en silencio. Cando lle apeteceu, atacou ‘Stop the Show’ e o resto foi historia. Concertazo dunha lenda viva e do que posiblemente será recordado como o mellor guitarrista de todo o indie americano.
Calvin Harris: A peaxe por desfrutar de Rosalía dende un sitio cun mínimo de visibilidade. Hora e media de artificios, de cancións clónicas e de emocións prefabricadas que non foi que me deixaran frío, senón que directamente me amargaron. Estropeou temas propios e alleos cunha sesión mala con ganas, estirada máis tempo do marcado pola organización e pechada sen gracia. Non gana nada o Primavera abrindo a man a estas historias -o de J Balvin no seu día polo menos tivo sentido aínda que saíra regular-. Un tiro no pé.

Caroline Polachek: Sería o mellor concerto dunha diva pop deste Primavera se non existira Rosalía. Gorgoritos, guiños operísticos e coros contaxiosos. Ten un discazo deste ano, unha voz privilexiada, moitísimo carisma e a ilusión dun amor Erasmus por cantar en Barcelona. Infalible. Se non fora por que a metade do público estaba contemplativo agardando por Calvin Harris e Rosalía -non precisamente en silencio- sería de dez.
ciutat: O domingo acabei en Razzmatazz vendo máis concertos de Primavera a la Ciutat co cerebro baixo mínimos, pero estes chavales en concreto gustáronme moito. Banda local, proposta alternativa (hai pop, hai movidas de electrónica, hai xogos co jazz e co orquestal) e unha posta en escena peculiar camiñando sobre cintas de andar e con multitude de invitados, incluíndo un home tocando unha valla de obra a modo de flauta. Quero saber máis.
The Comet is Coming: Uns flipados, pero os nosos flipados. Shabaka Hutchings ten o don de teletransportar á xente nese saxofón e o resto da banda acompaña a viaxe con ese jazz experimental que funciona tanto sentado nun sofá con cascos como nun club a altas horas da mañá. Unha pena que abandonen o proxecto despois desta xira.
The Delgados: Volvían reunirse despois de vinte anos separados. Notouse que estaban algo oxidados, pero foi un concerto desfrutable dende a tranquilidade. O final, con clásicos como ‘Coming in From the Cold’ ou ‘All You Need is Hate’ eleva a nota media. E as camisetas de Pantani máis.
Depeche Mode: Dave Gahan mutou en Pedja Mijatovic. E perdeu os seus agudos no proceso. Fumeime máis da metade do concerto por ver aos Moldy Peaches e foi a mellor decisión de todo o festival. Puiden coronarme indo a Alvvays en vez de onda eles, pero preferín ter un sitio decente para Kendrick Lamar. Error. Polo menos o tramo final do concerto remontou a base de temazos (‘Just Can’t Get Enough’, ‘Enjoy the Silence’, ‘Never Let Me Down Again’), pero o grupo pasou xa a data de caducidade. Tamén foron a fonte do mellor tuit relacionado co festival.

Fred Again..: Máis alá de que Federico Outravez ten un punto que se me fai pesado o seu é un directazo de electrónica para os que non temos nin idea da materia. Cancións pegadizas, bucles e subidóns. Todo o que se pode pedir nun club ou nun festival a altas horas da noite. O malo? Mordor estaba impracticable e fixo máis complicado desfrutar da sesión en comparación ca que ofrecera un ano antes noutro dos escenarios do festival.
Ghost: Un deses grupos que me costaba entender o exitazo que teñen. Moita parafernalia cristianosatanista, máscaras, papas negros e tal, pero pouco substrato musical que o avalara. Ou iso pensaba. En directo resulta que toda a imaxinería que presentan -lume, un decorado de catedral gótica, un confesionario polo medio do recinto do festival- ten efecto e dálle trascendencia a ese metal agradable para as masas que practican. Ás veces alégrame equivocarme e descubrirme desfrutando a pesar dos prexuízos.
Halsey: Vin medio concerto agardando por Blur e, aínda que me sonaba algunha canción de tela escoitado antes, non puiden distinguir nada reseñable porque todo sonaba igual de impersonal e intrascendente. O peor concerto dos que me tocou vivir no festival, a excepción da tortura en forma de EDM comentada antes.
Julia Jacklin: Podía ser o típico bolo intrascedente de media tarde para repoñer forzas sentado escoitando música tranquila, pero elegante e ben feita. Foi iso, pero tamén foi algo máis. Hai temas como ‘Don’t Know How To Keep Loving You’ que xustifican unha discografía e que en directo son aínda máis emocionantes. Outra das sorpresas agradables.
Kendrick Lamar: Sendo un gran concerto, para min foi unha decepción. Era o artista que máis me chamaba dos centos de programados. A persoa que me abreu as portas do hip hop. O autor do disco máis valorado en RYM. Unha das figuras máis importantes da música no século XXI. Todos os seus discos me parecen excepcionais. Pero non conectei co show, por razóns propias e alleas. Non compro a proposta escénica: Kendrick en solitario durante a maior parte do concerto e escondendo aos músicos. Poucos tramos de rap onde poder desfrutar do seu flow, demasiados coros para o público, escasa conexión de artista e audiencia… a unha figura do seu calibre cómpre que se lle esixa máis e marcho triste por non poder ter acadado as inmensas expectativas que levaba.
Los Ganglios: Son historia da música en español e deron un concerto á altura da súa lenda. ‘Vivencias propias’, ‘Calvario’ ou ‘LOL’ son cancións perfectas e como tal sonaron malia o complicado do seu horario pasando ás 4 da mañá do sábado. Tecnicamente era domingo, pero eu explícome así.
The Moldy Peaches: Mentiría se dixera que eran unha banda especial para min antes deste Primavera, pero agora sono. Un directo divertidísimo e, sobre todo, entrañable. Un guitarrista disfrazado de cebra, un cantante de marinero, a vocalista en silla de rodas disfrazada da seta Toad en Mario Kart. Cancións de anti-folk e de antiheroes. De vidas mundanas. Volvería unha e mil veces.
Mora: Agradezo que nun festival con quince escenarios colla programación de reguetón radiable ás 3 da mañá dun venres. Tocaban Unwound a poucos metros, pero ás veces presta máis capsulear que ver o enésimo retorno dunha banda dos 90. O concerto foi bastante frouxo e prefabricado, pero cumpriu a súa función.
New Order: Cheguei precedido de críticas malísimas do grupo e con dúbidas ata o ultimísimo momento de facer un itinerario alternativo. Terminei indo porque Joy Division son un dos grupos da miña vida e porque temas como ‘Age of Consent’, ‘Bizarre Love Triangle’ ou ‘Blue Monday’ teñen que prevalecer por mal que estean quen os interpreten. Cóstalles, están maiores, falta Peter Hook e teñen moi pouco que dicir xa para a música; pero algo sempre queda. Dubido que repita, iso si.

Rosalía: O concerto máis multitudinario do festival e dos poucos cabezas de cartel do festival cuxa versión actual lle fai merecer ese estatus. Un show pulido á perfección. Brilla en mil rexistros, domina a escena coma ninguén, baila, canta, ri, chora. É unha artista total, capaz de converter nun instante tenro unha versión de Enrique Iglesias sen caer no ridículo. Visiblemente emocionada por volver a un festival no que xa pasou con Los Ángeles e con El Mal Querer. Agora, convertida en Motomami, xa non se pon “fina” como cando acudía de público, pero reina para 65.000 espectadores.
Turnstile: Non sei se era o mellor horario -21:00- nin o mellor escenario -o principal, en pleno Mordor- para eles, pero son unha banda cun directo potentísimo. Algún dos mellores pogos do festival, xente en silla de rodas facendo crowdsurfing, berros ao micro e un solo de batería bastante sobrante. O concerto de hardcore que todo evento musical precisa e que no caso de Turnstile vai máis alá dos lugares comúns do xénero. Grupazo.
Villano Antillano: Outra noticia en positivo do festival. Coñecía á artista pola sesión con Bizarrap -afirmo categoricamente que é a mellor que se ten gravado nese estudio-, pero nunca profundizara no resto dos seus traballos. La Sustancia X (2022) resultou ser un pedazo de álbum de trap e reguetón que dá forma a un directo bailable e reivindicativo en clave transfeminista. Ogallá o mainstream fora sempre este.

The Wedding Present: Hai tempo que David Gedge peina canas e o seu mellor disco, George Best, saleu hai máis de 35 anos. Con todo, os escoceses seguen a ser unha banda de power pop enérxico máis que digna e ‘My Favourite Dress’ outra desas cancións para incluír en calquera top que queira presumuir dun mínimo de criterio. Unha madurez verdadeiramente digna.
Wednesday: Un dos directos que máis ganas tiña de ver. Son fantásticos. Dedicáronlle o seu mellor tema, ‘Bull Believer’, aos traballadores explotados por Amazon mentres tocaban no escenario Amazon Music e iso valeulles que os censuraron da emisión en directo do festival en Twitch. Viva a liberdade de expresión.

Yves Tumor: A toro pasado, o mellor concerto do festival. Prince cunha actualización de software. Un espectáculo de glam rock brutal. Seu é un dos mellores discos deste ano e, polo que puiden comprobar, un dos mellores directos do momento. Quedoume pena de non repetir concerto o domingo, porque en sala debe ser apoteósico.

Creo que me quedaron cousas por incluír, pero non tiña anotado nada máis así destacable e sempre podo volver falalo en futuras publicacións da Xanela. De momento, vou cortando, que o editor dime que levo un tempo de lectura estimado de vinte minutos e a este párrafo só vai chegar xente que me queira moitísimo e inmerecidamente a tenor dos feitos aquí perpetrados. Ademais, Substack estame a indicar que este post é demasiado longo para un correo electrónico, así que a ver que sale de aquí.

A canción da semana

Breve, cortiña e ao pé. O meu concerto favorito deste Primavera Sound foi o de Yves Tumor, pero xa expliquei arriba que a verdadeira referencia desta edición foi Rosalía. Talento local, discursos en catalán e historia en vivo da música deste país. Todo comezou en 2017 coa xira con Refree para o disco Los Ángeles, mais o exitazo no medio vén a raíz de dúas colaboracións con C. Tangana, previas tamén ao bum que tivo este último co lanzamento de ‘Mala Mujer’. A segunda delas, ‘Antes de Morirme’, é xa un clásico desa época, unha canción que pechou discotecas en toda España e un himno case xeneracional desa entón chamada música urbana que rompía esquemas e ameazaba con cambiar o sistema. Non pasaron seis anos e xa vemos como está a cousa con estes dous.

Aínda así, a miña favorita desa época é ‘Llámame más tarde’. Lembro escoitala en bucle durante días, ese videoclip casero en vertical coa gravación dun móbil no que a Pucho se lle colaba no Snapchat un contacto chamado Irene Tinder, o perfil de Rosalía con 3.000 seguidores en Instagram, os rumores e a posterior confirmación de que estaban xuntos. É unha canción tamén asociada a unha etapa moi concreta para min no personal. Todo sona auténtico, todo ten unha tremenda forza vital e, por riba todo, é unha xoia pop producida con moito tino por un Alizzz que empezaba a deixar xa pegada.

A día de hoxe, non queda rexistro da canción en ningún dos perfiles oficiais dos dous artistas, cousa que si pasa coa súa compañeira máis exitosa ‘Antes de Morirme’. Nunca cheguei a saber as razóns detrás desta historia. Pode ser material para outro post, porque este foise totalmente de extensión. Corto xa compartindo a lista de Spoti de cancións da Xanela. Lémonos! Apertas e, de corazón, mil grazas por ler se chegastes ata aquí.